جیمز لاول فضانورد روزهای سخت و هیجان‌انگیز فضانوردی

زمانی که ناسا (NASA) جیم لاول(Jim Lovell)  را در چارچوب دومین گروه فضانوردان خود انتخاب کرد او یک خلبان جوان با ۳۴سال سن بود که پرونده‌ای با ۲۴۰۰ساعت شامل ۱۷۰۰ساعت با هواپیمای جت را زیر بغل داشت. در سال۱۹۵۲ آکادمی نیروی دریایی را به پایان رساند و به دنبال آن ‏آموزشگاه خلبانان آزمایشگر را در سال۱۹۵۸ و آموزشگاه ایمنی ‏پرواز وابسته به دانشگاه کالیفرنیا (University of California)  را در سال۱۹۶۱ با درجه عالی تمام کرد. گرچه جمع این امتیازها بسیار ارزشمند بودند اما مسئولان ناسا در آن روز نمی‌دانستند چه عنصر توانمندی را برای مأموریت‌های فضایی انتخاب کرده‌اند.

لاول در ‏۲۵مارس۱۹۲۸‏ در کلیولند از ایالت اوهایو آمریکا به دنیا آمد. برخلاف خیلی از همسالان خود، تنها ۲۴سال داشت که ازدواج کرد و بازهم برعکس هم‌وطنان آمریکایی‌اش در سال‌های بعد خانواده‌ای پرجمعیت داشت: دو پسر و دو دختر

تقریباً سه سال بعد از انتخاب برای فضانوردی به همراه فرانک بورمن در ۱۸-۴دسامبر۱۹۶۵ با جمینی-۷ به مأموریتی رفت که در آن زمان یک شاهکار به شمار می‌آمد. این دو در محفظه تنگ و کوچک جمینی سفری ۱۳روز و ‏۱۴ساعت و ۳۵دقیقه‌ای به انجام رساندند که برای ناسا حیثیتی بالا را به وجود آورد. تصور کنید مثلاً دو نفر با خودروی پراید، سفری ۱۴روزه را بدون خروج از آن به انجام برسانند!

رکورد پرواز آن‌ها تنها بعد از حدود ۵سال توسط فضانوردان سایوز-۹ در حالی شکسته شد که این سفینه جدا از آنکه بسیار بزرگ‌تر از جمینی بود، اتاقکی با توالت و فضای باز داشت به‌طوری‌که فضانوردان می‌توانستند به‌راحتی در آن استراحت کنند و یا بخوابند.

مأموریت بعدی لاول در ۱۵-۱۱نوامبر‏۱۹۶۶ به مدت ۳روز و ۲۲ساعت و ۳۵دقیقه بر عرشه ناو جمینی-۱۲ بود. در این سفر او و همراهش ادوین آلدرین (Buzz Aldrin) توانستند عملیات مهم ردیابی و ملاقات با یک سفینه بدون سرنشین را به‌طور کامل و طبق برنامه انجام دهند و آخرین تمرین‌ها را برای آغاز طرح سرنشین دار بعدی آمریکا یعنی آپولو را عملی سازند که برای ناسا از اهمیت فوق‌العاده برخوردار بود. آن‌ها همچنین سفینه خود را با کابل ویژه‌ای که ۳۰متر طول داشت به ناو بدون سرنشین آجنا-۱۲ متصل کردند.

جمینی-۱۲ سرانجام پس از ۵۹دور گردش در اطراف زمین که مسافتی در حدود ۹میلیون کیلومتر را شامل می‌شد در اقیانوس اطلس بر آب نشست.

در این مأموریت سنگین، جیمز لاول بازهم توانمندی خود را به‌خوبی نشان داد و بی‌دلیل نبود که ناسا از او خواست خلبانی سفر تاریخی آپولو-۸ را بر عهده بگیرد، مأموریتی که باید محدود اطراف زمین را پشت سر می‌گذاشت و سفینه را به مدار ماه می‌برد. مرد همیشه در صحنه برای پاسخ دادن لحظه‌ای درنگ نکرد و با روی باز این مأموریت را پذیرفت به‌ویژه که یکی از دو هم‌سفرش، همراه قبلی در مأموریت جمینی-۷ یعنی فرانک بورمن (Frank Borman) بود. آپولو-‌‏۸ در ۲۷-۲۱دسامبر۱۹۶۸ به سرنشینی جیمز لاول، فرانک بورمن و ویلیام آندرس (William Anders) راهی مدار ماه گردید. روز ۲۴دسامبر آن‌ها اولین افراد بشر بودند که ماه را از نزدیک دیدند و همچنین اولین کسانی بودند که توانستند قسمت پنهان ماه را به چشم ببینند. آن‌ها پس از ۱۰دور گردش در مدار ماه راه بازگشت را در پیش گرفتند. در این مأموریت لاول ۶روز و ۳ساعت ‏و ۱۹دقیقه در فضا زندگی کرد و سفینه آن‌ها با خیروخوشی در ۲۷دسامبر فرود آمد.

مدتی بعد لاول بار دیگر انتخاب شد که این بار به ماه سفر کند و بر خاک همسایه زمین در نقطه فرامائورو قدم بزند. درحالی‌که او و همکارانش فرد هیز (Fred Haise) و توماس ماتینگلی (Ken Mattingly) آخرین روزهای تمرین را می‌گذراندند، پزشکان متوجه علائم سرخک در ماتینگلی شدند، فرصت برای تعطیلی کار و صبر کردن جهت بهبودی وجود نداشت، ناسا عضو جانشین پرواز یعنی جان سوئیگرت (John Swigert) را وارد گروه کرد و آپولو-۱۳ در روز ۱۱آوریل راهی ماه گردید.

روز ۱۳آوریل درحالی‌که ۵۵ساعت و ۵۴دقیقه از پرتاب گذشته و سفینه در ۲۱۰هزار کیلومتری زمین قرار داشت ناگهان صدای فضانوردان در مرکز هدایت پرواز در هیوستون شنیده شد: هیوستون ما دچار مشکل شده‌ایم. برق سفینه کاهش یافت و وضعیتی خطرناک پیش آمد. آن‌ها گزارش دادند که صدای انفجاری شنیده شد و سفینه تکان‌های شدیدی خورد. شرایط بسیار دشواری با این حادثه به فضانوردان تحمیل گردید. ازکارافتادن بعضی از دستگاه‌ها به دلیل این انفجار از یک‌سو و پایین آمدن ذخیره اکسیژن، آب و برق باعث شد که فضانوردان مجبور شوند از حداقل امکانات برای بقای زندگی استفاده کنند.

مرکز هدایت پرواز، لغو مأموریت و عدم فرود در ماه را اعلام کرد. اما سفینه در موقعیتی قرار داشت که نمی‌توانست بلافاصله و بدون چرخیدن در مدار ماه، به زمین بازگردد. به فضانوردان دستور داده شد از امکانات سفینه مه نشین که به بخش فرماندهی متصل بود استفاده کنند و این سفینه، به قایق نجات آن‌ها تبدیل شد. مرکز هدایت پرواز از آن‌ها خواست تا جلوی هرگونه اتلاف سوخت و انرژی را بگیرند. فضانوردان مجبور شدند حتی لامپ‌های سفینه را خاموش و در تاریکی زندگی کنند. وضعیت بحرانی به شکلی بود که حتی تضمینی برای بازگشت وجود نداشت. محل بازگشت فضانوردان هم ممکن بود تغییر کند به همین علت کلیه کشورهای جهان اعلام آمادگی کردند تا در صورت فرود سفینه در آن کشورها به کمک فضانوردان بشتابند.

آپولو-۱۳ پس از دور زدن ماه در مسیر پیش‌بینی‌شده به سمت زمین بازگشت. این سفینه درحالی‌که جهان در اضطراب به سر می‌برد سرانجام در ۱۷آوریل۱۹۷۰ فضانوردان را سالم به زمین بازگرداند. به‌این‌ترتیب جیمز لاول یک‌بار دیگر آزمایش توانمندی خود را پس داد.

البته این حادثه تأثیری در روحیه کاری جیمز لاول نگذاشت. وی بعد از یک استراحت کوتاه‌مدت دوباره تمرین‌های خود را شروع کرد اما بعد از سه سال و به دنبال پایان یافتن برنامه آپولو وی متوجه گردید تا فعال شدن ناسا برای انجام طرح سرنشین بعدی یعنی شاتل فضایی، زمان زیادی وقت لازم است و احتمالاً او نخواهد توانست در آن برنامه مشارکت کند و در۱۹۷۳ از فضانوردی‌‏ کناره‌گیری کرد. او بعداً در کنار سخنرانی در دانشگاه‌های مختلف، به‌عنوان سرگرمی، رستورانی دایر و زندگی آرامی را در کنار خانواده‌اش آغاز کرد.