پایان فاجعه‌بار آزمایش اولین هواپیمای فضایی هواپایه جهان

هواپیمای فضایی میرا ۱ (MIRA I) متعلق به استارت‌آپ آلمانی پولاریس (Polaris) است که با سرعت تقریبا ۱۶۹ کیلومتر در ساعت حرکت می‌کرد، در هنگام برخاستن در واکنش بدنه آن به یک باد جانبی باعث فرود سخت (در واقع سقوط) آن شد، به طوری که بدنه فایبرگلاس آن غیرقابل تعمیر شد.

در همین رابطه بخوانید: آیا هواپیمای فضایی چین یک ضدماهواره مخفی است؟

البته زیرسامانه‎‌های آن عمدتا دست نخورده باقی ماندند. با این حال پولاریس به جای تعمیر نمونه اولیه این هواپیمای فضایی، تصمیم گرفته است آن را با طول ۴.۲۵ متر از رده خارج کند تا به سراغ ساخت میرا ۲ (MIRA II) و میرا ۳ (MIRA III) با ۵ متر طول و شکل یکسان برود که اساسا نسخه‌های بزرگتر همان میرا ۱ هستند.

این آزمایش اولین فرصت میرا ۱ برای روشن کردن موتور هواپایه خطی خود به نام AS-1 LOX بود که در واقع از اکسیژن مایع و نفت سفید (RP-1) به عنوان سوخت استفاده می‌کند. این موتور در دهه ۱۹۵۰ توسط شرکتی به نام راکت‌داین (Rocketdyne) اختراع شد، اما تاکنون در خارج از آزمایشگاه مورد آزمایش قرار نگرفته بود. در واقع این اولین باری بود که یک هواپیمای واقعی با یک موتور هواپایه آزمایش می‌شد.

طراحی موتور هواپایه میرا توسط شرکت پولاریس 

در طراحی موتور هواپایه، از فشار جو و محیط اطراف هواپیمای فضایی، به عنوان دیواره خارجی نازل‌های خود به طور موثر استفاده می‌شود. تغییر فشار در ارتفاعات مختلف با اثرات آیرودینامیکی ترکیب می‌شود تا اندازه و شکل پوشش فشار هوا در اطراف موتور را تغییر دهد و گازهای در حال انبساط را به عقب براند تا فشار و سرعت بیشتری ایجاد کند.

بنابراین در حالی که، یک هواپیمای فضایی معمولی در محدوده عملیاتی خود کارآمدتر است، اما طرح‌های هواپایه متوسط بازدهی قدرتمندی را از سطح دریا تا محیط خلا فضا حفظ می‌کنند و با تغییر سطوح فشار بدون نیاز به قطعات متحرک اضافی نیروی مورد نیاز خود را تامین می‌کنند.

یکی دیگر از عواملی که پروژه میرا را متفاوت می‌کند، بدنه هواپیماهای آن است که به گونه‌ای طراحی شده که برای حمل و نقل به و از مدار زمین، کاملا قابل استفاده مجدد است و اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، می‌تواند محموله‌ها یا مسافران را به عنوان یک هواپیمای فضایی کاملا کاربردی و قابل استفاده مجدد و تک مرحله‌ای به مدار زمین حمل کند.