دانشمندان با شبیه‌سازی باران الماس در سیاره‌های یخی، روشی برای ساخت الماس در زمین کشف کردند. تحقیقات قبلی نشان داده است که احتمالا الماس‌های واقعی در باران و تگرگ‌های موجود در جو سیاره‌های غول‌پیکر، از جمله زحل وجود داشته باشند، اما یک پژوهش جدید ادعا می‌کند که باران الماس می‌تواند در سراسر کهکشان رایج باشد.
محققان آزمایش‌های قبلی را با استفاده از ماده جدیدی که ساختار شیمیایی مشابهی با عناصر تشکیل دهنده غول‌های یخی دارد، دوباره انجام دادند. در نهایت مشخص شد که این ماده نوعی پلاستیک به نام پلی اتیلن ترفتالات (PET) است که در ساخت بطری‌های پلاستیکی به کار می‌رود. پژوهشگران به ترکیب شیمیایی جدید، سطوحی از اکسیژن را اضافه کردند که در آزمایش‌های قبلی وجود نداشت و یک قدم به باران الماس در سطح زمین نزدیک‌تر شدند.
در حقیقت آن‌ها با استفاده از پلاستیک، به عنوان عنصری اساسی در ساختار اتمسفر یک غول یخی، آن را با لیزر برای شبیه‌سازی فشارهای جوی در چنین سیاره‌هایی، تحت آزمایش قرار دادند تا ببینند چه اتفاقی می‌افتد. نانو الماس‌ها در آینده می‌توانند در تولید انرژی تجدیدپذیر کاربرد داشته باشند.
باران الماس در سیاره‌ها
دومینیک کراوس (Dominik Kraus)، فیزیکدان دانشگاه روستوک (University of Rostock) آلمان، می‌گوید: «اثر اکسیژن باعث تسریع شکافت کربن و هیدروژن و در نتیجه تحریک ساخت نانو الماس شد. این بدان معناست که اتم‌های کربن می‌توانند راحت‌تر با هم ترکیب شوند و الماس تشکیل دهند.» به عبارت دیگر، شرایط جوی در سیاره‌های گازی غول‌پیکر گازی یا یخی که دائما با باران الماس مواجه می‌شوند، اکسیژن بیشتری دارد و اکسیژن بیشتر به معنای الماس بیشتر است.
دانشمندان ادعا می‌کنند که الماس‌های تولیدشده در شرایط جوی نپتون یا اورانوس می‌توانند میلیون‌ها قیراط وزن داشته باشند. رکورد یک الماس خالص روی زمین در حدود ۳۱۰۰ قیراط است. حتی ممکن است یک لایه الماس ضخیم در جایی، بالای هسته این سیاره‌ها وجود داشته باشد.
محققان در حال برنامه‌ریزی آزمایش‌های بیشتری هستند که دوباره شیمی مربوطه را تغییر می‌دهد تا تصویر دقیق‌تری از نحوه شکل‌گیری باران الماس و فرآیندهای تولید جواهرات از هوای رقیق یا غلیظ به دست آورند.