اخترشناسان با استفاده از داده‌های تلسکوپ جیمز وب، شواهدی از قدیمی‌ترین و دورترین مولکول‌های آلی یافتند. این کشف ممکن است به اخترشناسان کمک کند به تصویر واضح‌تری از چگونگی رشد کهکشان‌ها برسند.
مولکول‌های مذکور را با عنوان هیدروکربن‌های آروماتیک چندحلقه‌ای (PAH) می‌شناسند که روی زمین معمولا در دود آتش‌سوزی و اگزوز خودروها یافت می‌شوند، اما در فضا ممکن است نقش مهمی در ستاره‌زایی ایفا کنند. دانشمندان معتقدند این مولکول‌ها در تنظیم دمای ابرهای گازی در محل تولد ستارگان نقش دارند و به نوعی زمان و مکان رشد ستارگان را مدیریت می‌کنند.
قدیمی‌ترین مولکول‌های آلی
مواد مذکور در کهکشان SPT0418-47 یافت شده‌اند که پژوهشگران برای نخستین بار آن را در سال ۲۰۲۰ به وسیله تلسکوپ قطب جنوب (SPT) بنیاد ملی علوم (NSF) آمریکا شناسایی کردند. این توده ستاره‌ای که در فاصله ۱۲٫۳ میلیارد سال نوری قرار دارد، تنها با استفاده از پدیده همگرایی گرانشی (Gravitational Lens) قابل مشاهده بود.
همگرایی گرانشی زمانی اتفاق می‌افتد که نور جسمی دور در اثر خم شدن بافت فضا زمان در اطراف جسمی عظیم و نزدیک‌تر، بزرگ‌نمایی می‌شود. در مورد SPT0418-47، این کهکشان ۳۰ برابر درخشان‌تر به نظر می‌آمد.
البته قسمت‌هایی از کهکشان وجود دارد که فاقد ابرهای PAH هستند و محققان شکل‌گیری ستارگان را در آن نقاط نیز مشاهده کردند. جاستین اسپیلکر (Justin Spilker)، اخترشناس دانشگاه A&M تگزاس (Texas A&M University) آمریکا، می‌گوید: «این بخشی است که ما هنوز نمی‌فهمیم.» به گفته وی، درک اینکه چرا و چگونه ستارگان در این مناطق شکل می‌گیرند و چگونه با مولکول‌های آلی برهم‌کنش می‌کنند، به مطالعه بیشتر نیاز دارد.