ناسا در حال توسعه نوعی بادبان‌های خورشیدی به منظور سفر در فضاست که با استفاده از نور خورشید و ویژگی پراش (Diffraction) نور برای به حرکت درآوردن وسایل نقلیه فضایی کار می‌کنند. پَراش یا تَفَرُّق به پدیده‌های مختلفی گفته می‌شود که هنگام برخورد نور با مانع یا گذر آن از یک روزنه به وجود می‌آید.
با ویژگی پراش نور، هنگامی که نور از یک سوراخ کوچک می‌گذرد، در سمت دیگر پخش می‌شود. این خصوصیت می‌تواند برای مانور بیشتر یک بادبان سبک مورد استفاده قرار گیرد. بادبان‌های خورشیدی که با پراش نور کار می‌کنند به جای بادبان‌های بازتابنده (Reflective) پیشنهاد شده‌اند.
رسیدن به نقاط دوردست در منظومه شمسی کار ساده‌ای نیست و فضاپیماهای فعلی نمی‌توانند راه مناسبی برای این منظور باشند. بنابراین ناسا در حال توسعه این طرح است که می‌تواند فضاپیماهای آینده را کارآمدتر کند.
بادبان خورشیدی باید بسیار بزرگ‌تر از فضاپیمایی باشد که به آن متصل است. علاوه بر این برای حرکت، انتخاب محدودی وجود دارد و فضاپیما می‌بایست در جهت نور خورشید پرواز کند؛ بنابراین باید بین قدرت یا ناوبری توازن برقرار شود. اکنون طرح بادبان‌های پراش نوری می‌تواند این کاستی‌ها را برطرف کند.
این پروژه به مرحله سوم و نهایی وارد شده است و تیم پشتیبان آن دو سال فرصت دارد تا این پیشران فضایی را تکمیل کند.
محققان کدام نهاد این بادبان‌ها را طراحی می‌کنند؟
قرار است تیمی از دانشگاه جان هاپکینز (Johns Hopkins University) آمریکا نمونه‌های اولیه خود را با در نظر گرفتن چندین برنامه ماموریتی احتمالی طراحی کند.
یک بادبان نوری با توانایی جهت‌دهی نیروی رانش از یک جریان مداوم نور خورشید می‌تواند بر فراز قطب‌ها وارد مدار زمین شود. حتی ممکن است مجموعه‌ای از ماهواره‌ها امکان مانور در این مدار دشوار را داشته باشند تا خورشید را از زاویه‌ای جدید مطالعه کنند. احتمالا در چند سال آینده ناسا بتواند یک ماموریت آزمایشی را در این زمینه انجام دهد.
