رقیب جدید استارلینک پرتاب شد

ماهواره‌ اسمارت اسکای‌نت-۱ رقیب جدید استارلینک توسط ماهواره‌بر لانگ مارچ-۳بی پرتاب شد و در مدار میانی زمین قرار گرفت. این پرتاب فضایی از خانواده‌ لانگ‌مارچ از آن جهت ویژه است که اولین ماهواره‌ اثبات فناوری اینترنت فضایی چین، به عنوان نخستین گام برای رقابت با ماهواره‌ای استارلینک به فضا فرستاده شده است.

ماهواره‌ اسمارت اسکای‌نت-۱ از پایگاه فضایی شی‌چانگ (Xichang Satellite Launch Center به اختصار XSLC) توسط حامل لانگ‌مارچ-۳بی (Long March 3B) به مدار ۲۰ هزار کیلومتری زمین (Medium Earth orbit به اختصار MEO) جایی که تنها ماهواره‌های موقعیت‌یابی و ناوبری حضور دارند پرتاب شد.

قابلیت ماهواره اسمارت اسکای‌نت-۱

در گام اول قرار است ۷ ماهواره به ماهواره پرتاب شده از خانواده‌ لانگ‌مارچ ملحق و در پرواز هماهنگ قرار گیرند که البته امکان افزایش اعضا منظومه به ۱۶ و یا ۳۲ فروند نیز وجود دارد.

این منظومه همچنین قابلیت ترکیب با ابرمنظومه‌های دیگر چین گوآوانگ (Guo Wang) و جی۶۰ استارلینک (J60 Starlink)، هر کدام با بیش از ۱۲ هزار ماهواره و همچنین ماهواره‌های زمین‌آهنگ این کشور را نیز در آینده دارد.

این شبکه‌ تجمیعی فضاپایه امکان ارائه‌ خدمات ارتباط اینترنتی به هر نوع کاربر و سناریو و حوزه‌ کاربری در سرتاسر جهان را خواهد داشت. در ماموریت اخیر، ارتباط دو سویه‌ لیزری بین‌ماهواره‌ای و ارائه‌ خدمات اینترنتی مبتنی بر نیاز کاربر در نقاط مختلف زمین مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.

ماهواره‌ اسمارت اسکای‌نت-۱ با ایده‌ اولیه‌ دانشگاه چین‌خوا (Chung Hua University) و مشارکت گروه فناوری الکترونیک چین (China Electronic Technology Group Corporation به اختصار CETC) و آکادمی علوم چین (University of the Chinese Academy of Sciences به اختصار UCAS)، در مجموعه‌ علوم و فناوری‌های هوافضایی چین (CASC) توسعه داده شده است.

ماهواره‌بر سه مرحله‌ای لانگ مارچ-۳بی قابلیت چهار مرحله‌ای شدن را نیز دارد و آن را آکادمی فناوری حامل‌های فضایی چین (China Academy of Launch Vehicle Technology به اختصار CALT) ساخته است. ماهواره‌بر مذکور نخستین بار در سال ۱۹۹۶ به فضا پرتاب شد و با احتساب این عملیات تاکنون ۹۵ ماموریت را به‌انجام رسانده که ۴ مورد آن ناموفق بوده است. لانگ مارچ-۳بی از دی متیل هیدرازین نامتقارن (UDMH) و دی‌نیتروژن تتراکسید (Dinitrogen tetroxide) به‌عنوان سوخت بهره می‌برد و هر عملیات پرتاب آن ۵۰ تا ۷۰ میلیون دلار هزینه دربردارد.