ماهواره ایرانی تحقیقاتی سنجشی پارس ۱ به وسیله حامل فضایی سایوز به فضا پرتاب شد. این ماهواره در مدار خورشید آهنگ در فاصله ۵۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفت.
پارس ۱ علاوه بر سنجنده تصویربردار در ناحیه مرئی با ۴ طیف آبی، سبز، قرمز و فروسرخ نزدیک، دارای سنجنده‌هایی در ناحیه فروسرخ کوتاه (SWIR) و فروسرخ بلند یا حرارتی (TIR یا LWIR) بوده و قابلیت پاسخ‌گویی به نیاز طیف وسیعی از کاربران نهایی را در کشور دارد. در ادامه نیز پارس-۲ با سنجنده‌های ارتقا یافته در دست طراحی قرار دارد.
ماموریت کاربردی ماهواره پارس ۱ تصویربرداری از اراضی ایران با ۳ دوربین MS، SWIR و TIR به ترتیب با قدرت تفکیک مکانی ۱۵، ۱۵۰ و ۳۰۰ متر است. محموله های MS و SWIR این ماهواره در فاصله ۱۰۰ روز از شروع به کار، ۹۵ درصد مساحت کشور را تصویربرداری می‌کنند. محموله TIR نیز که قابلیت تصویربرداری در شب را ممکن می‌سازد در کمتر از ۴۵ روز همین ماموریت را به انجام می‌رساند. دوربین‌های SWIR و TIR برای اولین بار در برنامه فضایی کشور در پارس-۱ مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
بر روی هر سه دوربین مذکور همانند سایر زیرسامانه‌ها، آزمایش های کارکردی، محیطی و EMC اجرا شده است. SWIR به طور کلی به باند طول موج نور بین ۹۰۰ نانومتر تا ۲۵۰۰ نانومتر اشاره دارد. همچنین تصویربرداری حرارتی به اندازه‌گیری تابش ساطع‌شده در ناحیه فروسرخ حرارتی (TIR) طیف الکترومغناطیسی اشاره دارد.
اهداف اولیه ماهواره پارس ۱ با جرم کمتر از ۱۵۰ کیلوگرم، تهیه نقشه با مقیاس ۱.۲۰۰۰۰۰ در زمینه آب‌کره و با مقیاس ۱.۱۰۰۰۰۰ در زمینه‌های زیست‌کره و انسان‌کره معرفی شده است. اهداف ثانویه این ماهواره، تحقق اولین گام طراحی ابرسامانه ماهواره سنجشی عملیاتی بومی، افزایش سطح فناوری ساخت سامانه‌های ماهواره‌های سنجشی و استفاده از داده‌های سنجشی در بین نهادها و دستگاه‌های مختلف و توسعه بازار داده‌های سنجشی در کشور است.
طول عمر این ماهواره ۳ سال بوده و توان تولیدی توسط مجموعه آرایه های خورشیدی در پارس-۱ حدود ۲۰۰ وات است. نوع پایدارسازی این ماهواره سه محوره با دقت ۰.۰۸ درجه بر ثانیه بوده و دقت نشانه روی آن ۰۵ درجه بیان شده است. همچنین دقت موقعیت یابی این ماهواره نیز با GPS برابر ۲۵ متر است.
باند ارسال اطلاعات تله متری/تله کامند، S و VHF/UHF بوده و محموله‌ها نیز در باند X با سرعت ارسال ۱۰ Mbps داده‌های خود را ارسال می‌کنند. کلیه تبادلات داده‌ای این ماهواره رمزنگاری شده است. در پارس-۱ از پیشرانش گاز سرد با ۴ مولد رانش جداگانه هر یک با نیروی ۱ نیوتن استفاده شده است که در صفحه زیرین این ماهواره نصب شده‌اند.
این ماهواره در پژوهشکده سامانه‌های ماهواره تعریف شد و در ساخت و آزمون آن پژوهشگاه فضایی ایران، چند دانشگاه، شرکت‌های خصوصی و دانش‌بنیان و وزارت دفاع و پشتیانی نیروهای مسلح سهیم هستند.
حامل فضایی سایوز
حامل فضایی سایوز (Soyuz) توسط مرکز پراگرس راکت اسپیس (Progress Rocket Space Centre) و اداره طراحی خودکار شیمیایی (Chemical Automatics Design Bureau) روسیه ساخته شده است.
سایوز پراستفاده‌ترین و ماندگارترین فضاپیمای سرنشین‌دار جهان است. این فضاپیما در اوایل دهه شصت میلادی ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد و پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، برای حمل فضانوردان به ایستگاه‌های فضایی به کار رفت. نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در سال ۱۳۴۵ انجام شد.