بعد از پرتاب کپسول زیستی، به گفته وزیر ارتباطات زیست در فضا پس از ۱۱ سال در دولت سیزدهم احیا شد. طرح چنین ادعایی در فضای علم و فناوری کشور چندان جدی گرفته نشد و بسیاری از آن گذشتند. حالا که صحبت از پیشرفت فناوری بومی فضایی است و خبر می‌رسد که ماهواره‌ها یکی پس از دیگری به مدار زمین فرستاده شده‌اند، این سوال مطرح می‌شود که جایگاه واقعی ما در فضا کجاست؟
به خصوص که تا امروز پرتاب‌های شکست‌خورده ماهواره‌های سبک به نزدیک‌ترین مدارها، تردید درباره زنده ماندن میمون فضانورد و از دست رفتن نقاط مداری مصداق ارزیابی صنعت فضایی ایران بوده است.
در فهرست آماری سازمان بررسی جمعیت جهان (WPR) مربوط به سال ۲۰۲۲، ایران در بین ۱۶ کشور، یازدهمین کشوری معرفی شده که توانایی تکمیل پرتاب‌های فضایی را دارد. این روزها که ماهواره ثریا برای اولین بار به مدار ۷۵۰ کیلومتری رسیده و ماهواره مهدا و دو ریزماهواره کیهان ۲ و هاتف ۱ همزمان به فضا پرتاب شده‌اند، صحبت از ثبت رکوردهای تازه و قرار گرفتن در کنار کشورهای دارای پرتابگر عملیاتی است.
با این همه در حالی که در پروژه‌های فضایی نام نهادهای نظامی و امنیتی در کنار سازمان فضایی قرار گرفته، واکنش دولت‌های غربی به این پرتاب‌ها، هشدار درباره اهداف فضایی و برنامه هسته‌ای ایران بوده است.
فرستادن انسان به فضا
توسعه حوزه فضایی در سکوت و بدون اجرای برنامه‌های زنده پیش می‌رود و اخبار و تصاویر هر پرتاب با تاخیر به دست مردم می‌رسد. اما به طور کلی، آنچه انجام می‌شود بر اساس برنامه‌های کلان و اسناد بالادستی است.
سند جامع هوافضا یکی از این برنامه‌هاست. هدف شماره یک این سند در بخش اهداف کلان حوزه فضایی این است: «شناخت عظمت و نظم حاکم بر جهان و آسمان‌ها و پی بردن به حکمت و قدرت خالق جهانیان از طریق گسترش علوم و فناوری‌ها و اکتشافات فضایی.»
در اهداف کلان بعد از اکتشافات فضایی، «دستیابی به جایگاه اول منطقه در تسخیر فضا»، «انجام ماموریت‌های فضایی سرنشین‌دار و قراردادن انسان در مدار» و «ساخت و پرتاب ماهواره در مدار زمین‌آهنگ با کاربردهای ارتباطات و سنجش از دور» به ترتیب در اولویت قرار گرفته‌اند.
برنامه ۱۰ ساله فضایی ایران
بخش فضایی برنامه هفتم توسعه بر تامین و ساخت ماهواره‌های تحقیقاتی و عملیاتی با اولویت شکل‌گیری منظومه‌های ماهواره‌ای به تعداد ۳۰ ماهواره و تکمیل پایگاه ملی پرتاب تا پایان این برنامه تاکید دارد و وزارت ارتباطات را مکلف کرده تا با وزارت دفاع و پشتیانی نیروهای مسلح در راستای رشد صنعت فضایی برنامه‌هایی را دنبال کند.
برنامه ۱۰ ساله فضایی ایران هم از تبدیل شدن به قطب منطقه‌ای فناوری‌های فضایی و درآمدزایی از طریق گردشگری فضایی می‌گوید.
در همین رابطه بخوانید: انوشه انصاری، اولین گردشگر فضایی زن
در سرفصل‌های این برنامه به توسعه زیرساخت‌های پرتاب و ایستگاه‌های زمینی، سرعت بخشیدن به طراحی و ساخت ماهواره‌های مخابراتی، پرتاب ماهواره‌های سنجشی با دقت بیشتر و برنامه‌ریزی برای رسیدن به پرتاب محموله‌هایی با وزن بالا اشاره شده است.
همچنین باید شرایطی مهیا شود تا در پایان سال ۱۴۰۴ کپسول‌های یک تنی و بالاتر را با قابلیت حمل موجود زنده به مدار ۴۰۰ کیلومتری برسند.
به گفته عیسی زارع‌پور، وزیر ارتباطات، بر اساس برنامه راهبرد فضایی، اعزام فضانورد با کپسول ایرانی به زیرمدار تا سال ۱۴۰۷ اتفاق خواهد افتاد. البته تاکید برنامه ۱۰ ساله فضایی بر این است که زیرساخت‌های توسعه اعزام فضانورد ایرانی به فضا باید تا سال ۱۴۱۰ فراهم شود. پیش از این در زمان ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد گفته شده بود که اعزام انسان به فضا تا سال ۱۴۰۰ عملی می‌شود.
بلندپروازی درباره اعزام فضانورد ایرانی به فضا در حالی است که ماهواره‌های بومی هنوز به مدارهای با ارتفاع بالا نرسیده‌اند و عمرشان کوتاه است.
راستی‌آزمایی ادعی احیای زیست در فضا
پرتاب کپسول زیستی کاووس به ارتفاع ۱۳۰ کیلومتری در نیمه آذر امسال پرسروصدا بود، اما جزئیات درباره آن به تدریج اعلام شد. این محموله مخروطی-کروی نیم‌تنی با پرتابگر سلمان به فضا فرستاده شد که به گفته وزیر ارتباطات در راستای تحقق نقشه راه اعزام فضانورد ایرانی به فضا طراحی و ساخته شده است.
در اولین خبرها، عکسی که از کپسول زیستی منتشر شد، تصویر مولاژی در گنبد مینای پارک آب‌وآتش تهران بود و همین جنجال دیگری بر‌پا کرد. محتوای کپسول مبهم بود و در کلیپ وزارت دفاع از این محموله، تصاویر کوتاهی از گذاشتن چند ویال پلاستیکی در کپسول دیده می‌شد.
سه روز پس از پرتاب، سخنگوی سازمان فضایی ایران از بازیابی کپسول روی زمین خبر می‌دهد و می‌گوید: «سپر ضربه‌گیر کپسول زیستی موفق عمل کرده و توانسته مطابق طراحی، انرژی کپسول را در هنگام رسیدن به سطح زمین به خوبی تلف کند. بوردهای داده‌برداری از داخل کپسول خارج شده و داده‌های ذخیره‌شده در حال ارزیابی است. لازم می‌دانم که تاکید کنم در ماموریت این کپسول حمل موجود زنده تعریف نشده بود، اما تعدادی کیت زیستی توسط کپسول حمل شده و با موفقیت روی زمین بازیابی شده است.»
با همه این‌ها زارع‌پور در اظهارات بعدی‌اش مدعی می‌شود که با این پرتاب زیست در فضا احیا شده است.
عطا مرادی، کارشناس هوافضا، اهمیت این پرتاب را در آزمایش پرتابگر می‌داند و درباره این ادعا می‌گوید: «در پرتاب‌های زیرمداری هدف اصلی این است که پیش‌رانش را آزمایش کنند و از آنجا که این آزمایش هزینه زیادی دارد، می‌توان یک کار آزمایشگاهی و تجربه‌ای هم انجام داد که متداول است. اینکه کپسول زیستی را به این منظور آزمایش کرده‌اند، منطقی بوده، ولی اینکه بگویند این پروژه فقط به قصد پرتاب کپسول زیستی بوده، قطعا اینطور نیست.»
طبق دیدگاه او حتی فرستادن انسان به فضا هم جزو اولویت‌ها نیست، بلکه رسیدن به مدار زمین‌آهنگ نیاز کشور است.
او می‌گوید: «الان صدا و سیما خدماتش را سالانه با هزینه‌ای گزاف از ماهواره‌های مخابراتی دیگر خریداری می‌کند. به همین دلیل رسیدن به مدار ارتفاع بالا یک نیاز است. هر کشوری به ماهواره‌های تصویربرداری نیاز دارد. صحبت از احیای زیست در فضا فقط تبلیغات و شوآف است. پرتاب زیرمداری با هدف قرار دادن ماهواره در مدار نیست. بلکه تنها یک مدار سهمی است که شی پس از پرتاب به زمین برمی‌گردد. بنابراین کپسول زیستی هم تا ارتفاع مشخصی پرتاب شده و سامانه پیش‌رانش سلمان را آزمایش کرده‌اند.»
کشورها متناسب با جنبه اقتداری و علمی و پژوهشی صنعت فضایی فعالیت می‌کنند. مرادی معتقد است که کشور ما هم به توسعه این صنعت نیاز دارد. همانطور که هر کشور دیگری بسته به سیاست‌گذاری خود در برنامه توسعه فضایی فعالیت می‌کند.
مثل ترکیه که به‌تازگی فضانوردی به فضا اعزام کرده و چندین ماهواره در مدار زمین‌آهنگ دارد یا امارات متحده عربی که هزینه زیادی کرد و ماهواره اکتشافی به سیاره مریخ فرستاد.
در پاسخ به اینکه ایران چه سهمی از صنعت فضایی دارد مرادی می‌گوید: «سهم ما به لحاظ فناوری فضایی و توانایی پرتاب کم نیست. ما جزو بیست کشوری هستیم که می‌تواند ماهواره طراحی کند و ماهواره‌برهای کلاس وزنی سبک را در مدار قرار دهد. مدار را تثبیت نکرده، اما نمی‌توان همین مقدار تلاش را ناچیز گرفت. چون بسیاری از افراد برای رسیدن به همین مرحله تلاش کرده‌اند. با این همه ما قطعا جزو بهترین‌ها نیستیم و خروجی خوبی نداریم.»
پرتاب در ارتفاع پایین و وضعیت نقاط مداری
تا قبل از اینکه ماهواره‌بر سیمرغ ساخته وزارت دفاع به پرتاب‌های امروز برسد، چندین پروژه شکست‌خورده داشت. با وجود پرتاب‌های اخیر هم، ماهواره‌های بومی هنوز پایین‌ترین مدار زمین یعنی لئو را رد نکرده‌اند.
پروژه‌های فضایی کشور که اکنون سرعت گرفته، برای مدتی طولانی متوقف شده بود. مرادی آن دوران را شکست بزرگ صنعت فضایی می‌خواند: «ما ۱۰ سال در این صنعت شکست خوردیم. سوء مدیریت، تخصیص نیافتن اعتبار و تا حد کمی تحریم در این وضع موثر بود. ماهواره‌برهایی که در حال توسعه بودند مشکل فناوری داشتند. امروز هم پرتابگرهای ما محدودیت دارند و نمی‌توانند تا ارتفاع بالا بروند.»
او می‌گوید: «ماهواره تحقیقاتی امید در ارتفاع حدود ۲۵۰ کیلومتری تزریق شده بود. در این ارتفاع به دلیل غلظت جو زمین، مدار کم‌کم کوچک می‌شود و با افت چگالی، ماهواره ظرف ۴۰ تا ۵۰ روز سقوط می‌کند، اما اگر به ارتفاع ۴۰۰ کیلومتر و بالاتر برود، عمر آن به ۳ تا ۵ سال افزایش می‌یابد. مدار ۵۰۰ کیلومتر به همین دلیل مهم است.»
به گفته وی برای قرار دادن ماهواره‌ها در این ارتفاع دو پارامتر وزن ماهواره و ارتفاع مداری مهم است. او می‌گوید: «ماهواره‌های نور ۲ و ۳ به مدار بالای ۴۰۰ فرستاده شدند. البته سامانه تامین باتری ماهواره معمولا بیشتر از چهار سال جواب نمی‌دهد و نهایت عمر مفید ماهواره همین قدر است، مگر اینکه ماهواره گرانی مثل خیام باشد.»
مرادی ادامه می‌دهد: «ماهواره‌هایی که در ارتفاع ۵۰۰ کیلومتر قرار می‌گیرند، در هر ۹۰ دقیقه یک بار به دور زمین می‌چرخند و این برای تصویربرداری و اینترنت کاربردی است، اما اگر بخواهیم به شبکه‌های ماهواره‌ای و ارتباطات ماهواره‌ای پایدار داشته باشیم، دسترسی به مدار زمین‌آهنگ مهم است. این مدار موازی استوای زمین است، ارتفاعش از سطح زمین ۳۶ هزار کیلومتر است و ویژگی خاصش این است که هر ۲۳ ساعت و ۵۶ دقیقه، یک دور کامل می‌زند که برابر با دور تناوب چرخش کره زمین است.»
به گفته او ژئو پهنای پرترافیکی است چون همه می‌خواهند ماهواره‌شان را آنجا ببرند. راهبرد اصلی ایران هم مدار زمین‌آهنگ است.
او معتقد است ایران تا قبل از انقلاب سه نقطه مداری در ژئو را در اختیار داشت که امروز یکی از آن‌ها از دست رفته است. مرادی می‌گوید: «تمدید دو نقطه مداری باقی‌مانده مدار زمین‌آهنگ نیازمند کار حقوقی جدی و مذاکره از سمت وزارت امور خارجه است. برای حفظ این دو نقطه یا باید ماهواره بخریم که تحریمیم، یا اینکه برون‌سپاری کنیم. ترکیه در این مدار ماهواره‌های زیادی دارد، اما ما هنوز پرتابگری برای ماهواره‌های سنگین نداریم. رسیدن به این فاز فناوری سخت است.»
در حال حاضر در ردیاب‌های ماهواره‌ای نام پنج ماهواره ایرانی دیده می‌شود. سینا-۱ از کار افتاده، اما قابل ردیابی است. نور ۲ و ۳ و خیام هم در مدار در حرکتند. آخرینشان ثریا بوده که به تازگی به این فهرست اضافه شده است.