بزرگ‌ترین دهانه برخوردی کشف‌شده در زمین به قطر ۵۲۰ کیلومتر در اعماق صحرای استرالیا مدفون شده است. بر اساس رسوبات پوشاننده این ساختار، محققان معتقدند یک شهاب‌سنگ در حدود ۴۴۰ تا ۵۰۰ میلیون سال پیش در نزدیکی خط استوا به زمین برخورد کرده است.
به گفته تونی ییتس (Tony Yeates)، زمین‌شناس، الگوهای مغناطیسی ایجاد‌شده بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۰ در زیر حوضه موری (Murray Basin) در نیو ساوت ولز (New South Wales) استرالیا احتمالا نمایانگر ساختار برخوردی عظیم و مدفون‌شده است. اکنون تجزیه‌و‌تحلیل جدیدی از داده‌های ژئوفیزیکی جمع‌آوری‌شده بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۲۰ وجود این ساختار را تایید می‌کند که زیر ۴ هزار متر رسوب مدفون شده است.
محققان این ساختار زیرزمینی را از روی شهر مجاور، دنیلیکوئین (Deniliquin) نام‌گذاری کرده‌اند. خوانش‌های مغناطیسی از این منطقه یک الگوی متحدالمرکز و متقارن را نشان می‌دهد. الگوهای مذکور احتمالا توسط دماهای بسیار بالایی که در هنگام برخورد ایجاد می‌شود شکل گرفته‌اند. خوانش مغناطیسی، نشان‌دهنده قدرت و جهت میدان مغناطیسی در نقاط مختلف فضا است. این خوانش‌ها، با استفاده از دستگاه‌های خاص و حساس، قابل اندازه‌گیری هستند.
دهانه برخوردی دنیلیکوئین
یک بررسی لرزه‌ای همچنین گنبد مرکزی را نشان می‌دهد که از ویژگی‌های دهانه‌های برخوردی بزرگ است و می‌تواند طی هزاران تا میلیون‌ها سال فرسایش یابد و شناسایی ساختار را دشوار کند. چنین ساختارهایی همچنین می‌توانند با رسوب در طول زمان مدفون یا در نتیجه فرورانش ناپدید شوند.
محققان معتقدند قدیمی‌ترین لایه‌های این پرتاب‌ها که در رسوبات زمین‌های اولیه در سراسر جهان یافت می‌شوند، ممکن است نشان‌دهنده انتهای بمباران سنگین زمین باشد. آخرین شواهد حاکی از آن است که زمین و سایر سیاره‌های منظومه شمسی تا حدود ۳.۲ میلیارد سال پیش و به طور پراکنده از آن زمان در معرض بمباران شدید سیارک‌ها بودند.
این برخورد ممکن است در جریان رویداد انقراض دسته جمعی اواخر اردویسین (Ordovician) رخ داده باشد. این رویداد عظیم یخبندان و انقراض دسته جمعی حدود ۸۵ درصد از گونه‌های سیاره را از بین برد که بیش از دو برابر مقیاس برخورد عامل انقراض دایناسورها بود.
برای تایید منشا و سن این جرم، دانشمندان باید نمونه‌های سنگی را از درون دهانه بازیابی کنند که مستلزم حفاری است.