محققان معتقدند پروتکل‌های بازگشت در ماموریت فضایی آپولو-۱۱، به اندازه‌ای که ناسا گفته بود ایمن نبودند. به گفته دانشمندان پروتکل قرنطینه ماموریت آپولو احتمالا به مشکلات متعدد مهار آلودگی دچار بوده است؛ به طوری که اگر میکروارگانیسم‌های قمری واقعا وجود داشتند، احتمالا بیوسفر زمین را در معرض آلودگی قرار می‌دادند.
در تابستان ۱۹۶۹ پس از این که فضانوردان ناسا برای اولین بار در تاریخ بشر قدم روی خاک فرازمینی گذاشتند و به زمین بازگشتند، ریچارد نیکسون (Richard Nixon)، رئیس جمهور وقت آمریکا، در حالی به آن‌ها خوش‌آمد گفت که آن‌ها در اتاق قرنطینه ماه ناسا حضور داشتند. این اتاق قرنطینه به منظور محافظت از سیاره زمین در برابر هر گونه عامل بیماری‌زا ساخته شده بود.
اکنون و بیش از نیم قرن بعد، پژوهشی که در دانشگاه جورج‌تاون (Georgetown University) آمریکا انجام شده است، نشان می‌دهد این تلاش‌های دفاع از سیاره احتمالا بیهوده بوده‌اند و نیکسون به احتمال زیاد در معرض خطر قرار داشته است.
ناسا از این خطر خبر داشت و می‌دانست ماه ممکن است میزبان میکروب‌های بیگانه باشد که می‌توانند زمین را با تخریب زیستی یا تب قمری ویران کنند. چنین تهدیدهای غیر قابل کشفی می‌توانند عامل پایان یافتن جهان باشند. با وجود این، دانشمندان از این موضوع نیز خبر داشتند که احتمال وجود حیات میکروبی روی ماه بسیار اندک است.
داگومار دگروت (Dagomar Degroot)، پژوهشگر ارشد این پروژه، معتقد است به رغم صرف بیش از ۱۰۰ میلیون دلار برای تلاش‌های ضد آلودگی در دهه ۱۹۶۰، پروتکل پس از بازگشت آپولو ۱۱ (Apollo-11) مملو از خطاهایی بود که از دید عموم پنهان ماندند. برای مثال، محفظه فلزی براقی که فضانوردان از آن به بیرون نگاه می‌کردند، بیشتر جنبه نمایشی داشت.
ده‌ها میلیون نفر به یک مرکز قرنطینه پیشرفته موسوم به آزمایشگاه دریافت قمری (LRL) انتقال یافتند که در آن جا برخی از تجهیزات استریل‌کننده، ترک‌خورده یا در حال ذوب شدن بودند. لباس‌های فضانوردان نیز نشت کرده بودند و همه طرف‌های دخیل در ماموریت به زودی متوجه شدند که گرد و غبار ماه همه جا وجود دارد و تمیز کردن آن غیرممکن است.
خود آزمایشگاه نیز نسبتا ناموفق بود. زیرا به فضانوردان دستور داده شد که پس از بازگشت، دریچه فضاپیمای خود را در اقیانوس آرام باز کنند تا هرگونه عامل بیماری‌زا به بیرون سرازیر شود.
قرنطینه پس از ماموریت‌های فضایی
برای ناسا، همه این اقدامات از یک طراحی بزرگ‌تر سرچشمه می‌گرفتند. مقامات این آژانس فضایی، از نقص‌های پروتکل آگاهی داشتند، اما مدت‌ها پیش تشخیص داده بودند که عوامل بیماری‌زای قمری، یک احتمال دور هستند و اگر به زمین سفر کنند، قرنطینه‌ها به هر حال احتمالا بی‌فایده و محکوم به شکست خواهند بود.
در عوض، مدیران و مهندسان ناسا زمان خود را به رفع کردن نقص‌های فنی اختصاص دادند که احتمال داشت موفقیت آپولو-۱۱ در فضا را به خطر بیندازند. دگروت می‌گوید: «آن‌ها توانستند خطراتی را که با احتمال بالا در کمین فضانوردان و ماشین‌ها بودند، به جای خطرات کم‌احتمال برای جامعه آمریکا اولویت‌بندی کنند.»
این مسئله که نشان می‌دهد دانشمندان از تهدیدات بعید به نفع فاجعه‌های کم‌خطر، اما محتمل‌تر چشم‌پوشی کرده‌اند، در ماموریت‌های دهه آینده به مقصد سیاره مریخ، مهم به نظر می‌رسد. زیرا کشورها بار دیگر برای پرتاب انسان به یک مقصد مهم که این بار سیاره سرخ است، رقابت می‌کنند.
مریخ سیاره‌ای است که به مراتب بیشتر از ماه می‌تواند میزبان حیات بیگانه باشد. پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند که میکروب‌ها ممکن است ۳.۵ میلیارد سال پیش در زیر پوسته مریخ متولد شده و هنوز هم زیر سطح یخی آن مدفون باشند.