دانشمندان توانستند پس از ۹۰۰ سال منشا نوری را که در چین باستان دیده شده بود، شناسایی و بقایای آن را در قالب یک سحابی مشاهده کنند. این رویداد که در سال ۱۱۸۱ در آسمان چین و ژاپن دیده شده بود، یکی از معدود درخشندگی‌های نزدیک به زمین بوده که در متون تاریخی به آن اشاره شده است، اما برخلاف بقیه تماشای بقایای آن دشوار بود.
بااین‌وجود گزارش‌های تاریخی چند سرنخ از نور ۹۰۰ سال پیش برجای گذاشته‌اند که برای منجمان امروز سودمند بوده است. نخست طول زمان مشاهده این ستاره که به‌مدت ۱۸۵ روز از ۶آگوست۱۱۸۱ (۱۵مرداد۵۶۰ خورشیدی) تا ۶فوریه۱۱۸۲ (۱۷بهمن۵۶۰ خورشیدی) بود. همچنین گزارش‌های مذکور به مکان آن در آسمان اشاره دارد که جایی میان دو صورت فلکی چینی به‌نام‌های چوان‌هه (Chuanshe) و هواگی (Huagai) در نزدیکی صورت فلکی ذات‌الکرسی (Cassiopeia) بوده است. در نتیجه این قطعات پازل، تیم پژوهشی را به‌علت اصلی این نور باستانی رساند.
محققان دریافتند دلیل این نور باستانی یک ابرنواختر بوده که بقایای آن هم‌اکنون یک سحابی به‌سرعت در حال گسترش به‌نام Pa30 را شکل داده است. ابرهای این سحابی به‌اندازه‌ای سریع حرکت می‌کنند که گردوغبار و گاز Pa30 می‌تواند فاصله زمین تا ماه را در پنج دقیقه طی کند. دانشمندان همچنین با استفاده از این سرعت و محاسبه معکوس، تشخیص دادند این سحابی برای تطبیق با ابرنواختری که در سال ۱۱۸۱ روی‌داده، مناسب است.
به‌گفته این تیم تحقیقاتی Pa30 از نوعی ابرنواختر کمیاب و نسبتا کم‌سو به‌نام Iax تشکیل شده است. دانشمندان همچنین دریافتند ستاره پارکر (Parker) که یکی از داغ‌ترین ستاره‌های کهکشان راه‌شیری به‌شمار می‌رود، همدم احتمالی این ابرنواختر است و تصور می‌شود سحابی و این ستاره درنتیجه برخورد عظیم و ادغام دو باقیمانده ستاره‌ای کم‌نور تشکیل شده‌اند.