ناسا و ارتش ایالات متحده قصد دارند یک فضاپیمای هستهای را در سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۲۶ به مدار زمین بفرستند. هدف این پروژه که به نام دراکو (Draco) شناخته میشود، آزمایش پیشرانه حرارتی هستهای در فضا است. آنها پیشرانه حرارتی هستهای را به عنوان یک پیشرفت کلیدی برای فرستادن فضانوردان تا دهه ۲۰۳۰ یا ۲۰۴۰ به مریخ میدانند.
به باور آژانس پژوهشی پیشرفته دفاعی آمریکا (DARPA)، با بهرهگیری از این فناوری، فضاپیماها میتوانند مسافتهای طولانی را در زمان کوتاهی طی کنند. پیشرانهای هستهای همانطور که از نامشان پیداست از پیشرانههای هستهای غنیشده استفاده میکنند. هر چند هزینه ساخت یک پیشران اتمی نسبت به پیشرانهایی با سوختهای فسیلی بسیار بیشتر است، هزینه آن در بلندمدت به مراتب کمتر و بهصرفهتر خواهد بود.
حاملهای حرارتی هستهای، راکتورهای شکافت کوچکی را حمل میکنند که با شکافتن اتمها، مقادیر قابل توجهی گرما از سوی آنها آزاد میشود. سپس این گرما به یک گاز پیشران اعمال میگردد که انبساط پیدا میکند و از طریق یک نازل به فضا هدایت میشود تا نیروی رانش ایجاد کند. فضاپیمای مذکور به مداری نسبتا بلند، احتمالا در فاصلهای بین ۷۰۰ تا ۲ هزار کیلومتر خواهد رفت.
پروژه دراکو آمریکا
تیم ماموریت برای اطمینان از ایمنی در مسیر صعود نیز تلاش خواهد کرد. پیشران هستهای دراکو تنها زمانی فعال میشود که به مدار برسد.
انتظار میرود دراکو برای چند ماه در مدار فعالیت کند. عملیات مستلزم استفاده از پیشران هستهای است و برای مدت طولانی در محیط فضا کار خواهد کرد.
مدیر برنامه دراکو در دارپا، میگوید: «عامل محدودکننده ما این است که چه مدت میتوانیم هیدروژن را سرد نگه داریم. در حالی که مشخصات فضاپیما هنوز در حال بررسی است، اساسا شامل سامانه پیشران هستهای و یک مخزن بزرگ برای نگهداری هیدروژن خواهد بود. این مخزن به اندازه کافی کوچک است که بتواند در پرتابگری استاندارد قرار بگیرد. کار ما دارای ارزش کل ۴۹۹ میلیون دلار است؛ مشروط بر اینکه به تمام نقاط عطف رسیده باشد.»
فضاپیمای دراکو توسط شرکت آمریکایی لاکهید مارتین (Lockheed Martin) توسعه و ساخته خواهد شد. دارپا این برنامه را در سال ۲۰۲۱ آغاز کرد و ناسا در اوایل سال ۲۰۲۳ وارد این پروژه شد.
ظاهرا ۱۰ سال پیش رو اتفاقات زیادی در پیشرفتهای فضایی میوفته انشالله ما هم بتونیم ماهواره به مدار ۳۶هزارکیلومتری بفرستیم و بعد تلسکوپی درفضا داشته باشیم