پژوهشگران دریافته‌اند نیروی مورد نیاز برای به حرکت درآمدن سنگ‌های مریخ به فضا کمتر از آن چیزی است که قبلا تصور می‌شد. به عبارتی دیگر برخوردهای نه چندان شدید روی مریخ می‌توانند سنگ‌های سطح آن را به فضا پرتاب کنند و احتمال رسیدن شهاب‌سنگ‌های مریخی به زمین را افزایش دهند. این امر فرصت‌هایی را برای کشف شهاب‌سنگ‌های مریخی بیشتر و به دست آوردن اطلاعاتی جدید در مورد فعالیت‌های سطح‌شناسی مریخ فراهم می‌کند.
شهاب سنگ های مریخی دریچه‌ای منحصربه‌‌فرد به گذشته سیاره سرخ باز می‌کنند و اطلاعاتی را در مورد شکل‌گیری، فعالیت‌های آتشفشانی و ظرفیت آن برای پشتیبانی از حیات ارائه می‌دهند. دانشمندان اکنون با مشخص کردن دقیق نیروهای دخیل در پرتاب سنگ‌های مریخی به فضا می‌توانند جستجوی خود را برای شهاب‌سنگ‌ها اصلاح کرده و آن‌ها را تا دهانه‌های برخوردی منبع خود در مریخ ردیابی کنند.
تعیین مکان دقیق دهانه‌های برخوردی مریخ برای کشف جدول زمانی سطح‌شناسی سیاره سرخ بسیار مهم است. دانشمندان با درک دقیق‌تری از نیروهای دخیل در پرتاب شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند دهانه‌های خاصی را که عامل پرتاب این سنگ‌ها هستند، بهتر شناسایی کنند. این دانش به آن‌ها اجازه می‌دهد تا توالی رویدادهای ضربه‌ای روی مریخ را بازسازی کرده و به فرآیند تکامل سطح‌شناسی آن در طول میلیاردها سال دست یابند.
شهاب‌سنگ‌های مریخ
دانشمندان موسسه فناوری کالیفرنیا (Caltech) آمریکا و آزمایشگاه پیشران جت (JPL) ناسا برای کشف اسرار پیرامون شهاب‌سنگ‌های مریخ از شبیه‌‌سازی‌های آزمایشگاهی پیشرفته برای تکرار شرایط رویدادهای برخوردی مریخ استفاده کردند.
آن‌ها با قرار دادن سنگ‌های حاوی پلاژیوکلاز (Plagioclase) با استفاده از یک دستگاه انفجاری پیشرفته توانستند دگرگونی‌هایی را که در حین پرتاب این سنگ از سطح مریخ به فضا رخ می‌دهد، مشاهده و تجزیه و تحلیل کنند. پلاژیوکلاز یک کانی رایج مریخی تحت فشار شدید است.
آزمایش‌های قبلی نشان داده بود که پلاژیوکلاز با فشار ضربه‌ای ۳۰ گیگاپاسکال به یک ماده شیشه‌ای به نام ماسکلینیت (Maskelynite) تبدیل می‌شود. با این حال، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این انتقال در فشار حدود ۲۰ گیگاپاسکال رخ می‌دهد و درک قبلی محققان از دینامیک پرتاب را به چالش می‌کشد.