فیزیکدانان اولین خوشه ستاره‌ای دوگانه قدیمی کهکشان راه شیری را کشف کردند. این خوشه دوگانه به‌نام NGC 1605 شامل دو خوشه باز به‌نام‌های NGC 1605a و NGC 1605b بوده که سن هر کدام به‌ترتیب دو میلیارد سال و ۶۰۰ میلیون سال است. هر دو خوشه در یک وضعیت گرانشی قرار گرفته‌اند که به‌آرامی آن‌ها را از هم جدا کرده و از خوشه‌های کوچکتر و ستاره‌ها دور می‌کند.
بررسی خوشه ستاره‌ای دوگانه
خوشه‌های مذکور همچنین در فاصله یکسانی از زمین واقع شده‌اند و فاصله تقریبی میان هسته مرکزی آن‌ها تقریبا ۵.۹ سال نوری است. دنیلسون کامارگو (Denilson Camargo)، از موسسه CMPA (سرواژه Colégio Militar de Porto Alegre) برزیل، بیان می‌کند: «این خوشه دوگانه محصول جانبی یک برخورد نزدیک با انرژی بالا میان دو خوشه ستاره‌ای باز قدیمی است.»
شواهد این مطالعه نشان می‌دهد خوشه NGC 1605 شامل خوشه باز NGC 1605a و NGC 1605b بوده که هر دو طی یک برخورد نزدیک در حال ادغام شدن هستند. کامارگو می‌افزاید: «تصور می‌کنم طی این برخورد، گروه‌های ستاره‌ای توسط نیروی کشندی از خوشه‌های در حال ادغام خارج شده و این زیرساخت‌ها سبب تشکیل خوشه‌های ستاره‌ای جدیدی شود.» نیروی کشندی یا نیروی جزر و مدی یک اثر ثانویه از نیروی جاذبه است که باعث به‌وجود آمدن پدیده جزر و مد می‌شود.
پیش‌تر NGC 1605 به‌عنوان یک خوشه ستاره‌ای باز شناخته می‌شد، اما بررسی کامارگو نشان داد NGC 1605 یک خوشه ستاره‌ای باز نیست. این خوشه که در اصل در سال ۱۷۸۶ و توسط ویلیام هرشل (William Herschel) کشف شد، حدود ۸۳۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی برساووش (Perseus) واقع شده است.
در همین رابطه بخوانید: