توسعه ماهواره‌های مکعبی طی سال‌های اخیر رشد چشمگیری داشته است، بااینوجود برخی کارشناسان درباره مزایا و میزان کاربردی بودن آن‌ها به‌دلیل شکل و ابعادشان اظهار تردید کرده و معتقدند این نوع ماهواره‌ها وارد دوران رکود خود شده‌اند و روند ساخت آن‌ها کاهش تدریجی را نشان می‌دهد. متخصصان حوزه فضا اما به این تردیدها چنین پاسخ می‌دهند که ماهواره‌های مکعبی کماکان به‌علت دارا بودن برخی قابلیت‌ها مورد توجه شرکت‌ها و نهادهای مختلف هستند.
کارلوس نیدرستراسر (Carlos Niederstrasser)، از شرکت آمریکایی نورثروپ گرومن (Northrop Grumman)، تعداد بالای ماهواره‌برهای درحال‌توسعه‌ای را که مختص پرتاب ماهواره‌های ۱۰ تا ۲۰ کیلوگرمی هستند، نشانه‌ای از تداوم رونق بازار ماهواره‌های مکعبی می‌داند. وی می‌گوید: «ممکن است درحال‌حاضر رشد چشمگیر توسعه چنین ماهواره‌هایی را آن‌گونه که در ۱۰ سال اخیر شاهد بوده‌ایم تجربه نکنیم، اما آن‌ها قطعا هنوز هم دارای کاربردهایی هستند.» نیدرستراسر به این موضوع نیز اشاره می‌کند که امروزه توسعه ماهواره‌های کوچک با وزنی بین ۵۰ تا ۲۰۰ کیلوگرم رشد بیشتری را نسبت به این ماهواره‌ها از خود نشان می‌دهد.
جوردی پوئیگ-سواری (Jordi Puig-Suari)، از دانشگاه ایالتی پلی تکنیک کالیفرنیا (California Polytechnic State University)، نیز با دفاع از مزایای ماهواره‌های مکعبی عنوان می‌کند: «امتیاز این نوع ماهواره‌ها در اندازه استاندارد آن‌هاست که موجب تسهیل در پیدا کردن ارائه‌دهنده خدمات پرتاب برای چنین ماهواره‌هایی می‌شود.» او ادامه می‌دهد: «شرکت‌هایی که به ارائه خدمات پرتاب می‌پردازند نیازی به تجزیه‌وتحلیل‌های خاصی برای انتقال این نوع ماهواره‌ها به مدار زمین ندارند.»
به‌گفته پوئیگ-سواری، ماهواره‌های مکعبی حتی می‌توانند در آخرین لحظات نیز جایی برای خود در برنامه پرتاب‌های فضایی بیابند. وی با اشاره به اینکه استفاده از این نوع ماهواره‌ها در اوایل دهه ۲۰۰۰ و با مقاصد آزمایش‌های مرتبط با فناوری‌ها آغاز شد، می‌افزاید: «توسعه ماهواره‌های مکعبی برای انجام آزمایش‌های مداری چیزی است هیچ‌گاه منسوخ نمی‌شود.»
جان فولر (John Fuller)، از شرکت آمریکایی ویرجین اوربیت (Virgin Orbit)، دیگر کارشناسی است که از توسعه ماهواره‌های مکعبی دفاع می‌کند. وی دراین‌رابطه می‌گوید: «وقتی شرکت‌های فضایی فعال در حوزه ساخت ماهواره تازه آغاز به‌کار می‌کنند، هیچ چیز برای آن‌ها بهتر از توسعه ماهواره‌های مکعبی نیست.»
گفتنی است کارشناسان روند توسعه نانوماهواره‌ها (دارای وزنی بین ۱ تا ۱۰ کیلوگرم) را از یک نانوماهواره در سال ۱۹۹۷ به بالغ‌بر ۱۰۰ نانوماهواره به‌ازای هر سال طی سالیان اخیر ارزیابی می‌کنند. بااینوجود گفته می‌شود ساخت ماهواره‌های کوچک با وزنی بیشتر (بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ کیلوگرم) طی دو سال گذشته افرایش قابل‌توجهی را نشان داده که البته دلیل اصلی آن توسعه ماهواره‌های منظومه مخابراتی استارلینک (Starlink) شرکت اسپیس‌ایکس (SpaceX) عنوان شده است.