محققان آزمایشگاه Los Alamos طرحی مفهومی را توسعه داده اند که می تواند باعث بیشتر فاصله گرفتن ماهواره های مکعبی از زمین بشود. این ماهواره های کوچک و ارزان قیمت راهی سریع برای دسترسی دانشمندان به فضا می باشند اما تا کنون از سیستم پیشرانش برخوردار نبوده اند.
تیم Los Alamos به تازگی یک آرایه ی 6 تایی از پیشران های سازگار با ماهواره ی مکعبی را آزمایش کرده است. Bryce Tappan، یکی از محققان تیم پیشرانش ماهواره ی مکعبی این آزمایشگاه گفت:«در آینده ی نزدیک قادر خواهیم بود تا این سیستم را برای یک ماهواره در فضا خواهیم آزمایش کنیم.»
مانع بزرگی که همواره در مسیر ساخت سیستم پیشرانش برای ماهواره های مکعبی وجود داشته ملاحظات امنیتی بوده است. سیستم های معمولی پیشرانشی از سوخت های خطرناکی همچون هیدرازین یا گاز فشرده استفاده می کنند و از آنجا که ماهواره های مکعبی به عنوان یک بخش جانبی به راکت های فضایی که ماموریت های مهمتری دارند متصل می شود، هرگونه ریسک اضافه ممکن است باعث خسارات بزرگی شود. بنابراین هر سوختی که در این سیستم استفاده شود باید کاملا ایمن باشد.
سیستم پیشرانی که این تیم طراحی کرده است بر پایه سوخت جامد می‌باشد اما با سیستم های سوخت جامد مرسوم تفاوت دارد؛ این سیستم غیر قابل انفجار است که باعث کم خطر شدن آن می شود. این تکنولوژی “سوخت و اکسیدایزر جدا” نام دارد که همانطور که از نامش بر می آید سوخت و اکسیدایزر جامد به صورت مجزا نگه داری می شوند. این ساز و کار باعث می شود که بتوان از مواد پرانرژی تری نسبت به سیستم های پیشران فعلی استفاده کرد و سرعت و تراست بیشتری دریافت کرد.
پروسه ی کاری این موتور مانند دیگر موتورهای شیمیایی است. جرقه زن یک گرمای اولیه در برای انجام واکنش در بخش سوخت ایجاد می کند و گازهای حاصل از این واکنش وارد بخش اکسیدایزر می شوند و سر انجام محصول نهایی از طریق نازل خارج شده و نیروی پیشران تولید می کند.
Tappen تصریح کرد: با کمک این سیستم، ماهواره های مکعبی می توانند به مدارهای بالاتر وارد شوند یا در یک ماموریت در چند مدار قرار گیرند، ماندگاری بیشتری داشته باشند و در صورت لزوم از مدار خارج شوند تا در اتمسفر از بین بروند و به زباله ی فضایی تبدیل نشوند.