با توجه به برخی درخواست‌های مطرح شده مبنی بر تمدید مهلت ثبت نام، با نظر کمیته برگزاری مسابقات مهلت ثبت نام هشتمین دوره مسابقات کن ست ایران برای تیم‌های داخلی تا پایان وقت اداری روز ۳۰ مهر ماه ۹۸ تمدید شد. همچنین تیم‌های بین المللی می‌توانند تا پایان روز ۲۱ نوامبر ثبت نام خود را کامل نمایند. برای ثبت نام در این مسابقه می‌توانید به وبسایت پژوهشگاه هوافضا مراجعه نموده و یا با شماره ۸۸۳۶۶۰۳۰-۰۲۱ داخلی ۲۱۸ تماس حاصل فرمایید.
کن‌ست از دو کلمه‌ی کن (can) به معنای قوطی و ست (sat) که مخفف کلمه (satellite) به معنای ماهواره است، ساخته شده است. کن‌ست در حقیقت یک ماهواره یا کاوشگر فضایی کوچک است که در ابعاد حدود یک قوطی، با جرم محدود و شرایطی مشابه یک پروژه فضایی اما در مقیاس کوچکتر از هر نظر، طراحی و ساخته می شود. کن ست را می‌توان با وسایلی از قبیل راکت و بالون از ارتفاع‌های مختلف رها کرد تا در ضمن فرود سالم به زمین، مأموریت موردنظر را که مشابه مأموریت یک ماهواره یا کاوشگر است به انجام برساند. در مسابقات کن ست ایران، کن‌ست ها باید در یکی از دو دسته (کلاس) وزنی و ابعادی که قید شده است طراحی و ساخته شوند. همچنین یک کن‌ست اغلب شامل تمام قسمت‌های اساسی یک ماهواره یا کاوشگر از جمله زیرسیستم‌های توان، مدیریت داده و فرمان، مخابرات، سازه و بازیابی می باشد تا به کمک آنها بتواند مأموریت خود را به انجام برساند.
این مسابقات در دو مأموریت سنجشی-ارتباطی و علمی-اکتشافی برگزار می‌شوند. در مأموریت سنجشی-ارتباطی، کن‌ست باید علاوه بر اندازه‌گیری پارامترهای اصلی بررسی شرایط جوی شامل دما، فشار، موقعیت (طول و عرض جغرافیایی (GPS) و رطوبت، در مسیر فرود روی زمین، اقدام به تصویربرداری نماید. تصاویر باید به صورت آنی به زمین ارسال گردد و یا بر روی حافظه ذخیره شده و پس از فرود بازیابی گردند. اطلاعات بدست آمده باید از نظر کیفیت به گونه‌ای باشد که در آن جزئیات سطح زمین رؤیت شود.
دومین مأموریت، علمی-اکتشافی است. این مأموریت، در واقع شبیه‌سازی مأموریت یک کاوشگر فضایی است که در نقطه مشخص شده توسط تیم برگزار کننده فرود می‌آید. تمام مراحل مأموریت کاوشگرهای فضایی شامل مراحل اوج‌دهی موجود زنده تا ارتفاع‌های زیرمداری و بازگرداندن آن به زمین در این مأموریت انجام می‌شود. کن‌ست طراحی شده دارای دو بخش پشتیبان و محموله (کپسول زیستی) است، که در آن محموله در ارتفاع حدود ۱۰۰ متری از بخش پشتیبان جدا شده و پشتیبان و محموله به صورت جداگانه به کمک زیرسیستم بازیابی خود به زمین می‌‌نشینند با در نظر گرفتن این مهم که محموله باید در نقطه‌ی مشخص شده فرود بیاید.
