در حالی که فضا همیشه به عنوان یک زمینه برای اکتشافات علمی و صلحآمیز مطرح بوده، میتوان از آن به عنوان موقعیتی
استثنایی برای دستیابی به برتری نظامی نیز یاد کرد. برای مثال سالهاست که ماهوارههای جاسوسی در فضا به فعالیت میپردازند. ضمن اینکه از زمان شروع عصر فضا، سازمانهای مختلفی استفاده از فضا را برای پرتاب موشکهای نظامی مد نظر داشتهاند.
در مقالهی حاضر 10 طرح سلاحهای خطرناک فضایی که تا کنون ارائه شدهاند در دو قسمت بررسی میشود. در بخش قبلی 5 سلاح از 10 سلاح خطرناک فضایی معرفی شدند. در این بخش به معرفی ادامهی این لیست پرداخته میشود. این سلاحها عبارتند از: موشکها، تسلیحات قابل نصب بر روی راکتها، سلاحهای لیزری، ماهوارههای نظامی، ایستگاههای فضایی، شاتلهای فضایی، سیستمهای ضدماهوارهای و سیستمهای هدایت شهابسنگها.
آزمایشگاه سرنشین دار مدارگرد آمریکا
آزمایشگاه سرنشین دار مدارگرد (MOL) یکی از پروژههای نیروی هوایی آمریکا بود که طی سالهای 1963 تا 1969 فعال بود و البته طی این سالها فضانوردی به آن فرستاده نشد. بعضی از اتفاقات مهمی که در این پروژه افتاد عبارتند از انتخاب 17 فضانورد، ساخت پایگاه پرتاب در کالیفرنیا و به روز رسانی کاوشگر جمینی (Gemini) ناسا برای استفاده در پروژه مذکور.
یکی از اهداف اصلی این برنامه انجام شناسایی تحت عنوان پروژهی دوریان (Dorian) بود.سیستم تصویربرداری باید تصاویری را از شوروی با دقتی بالاتر از تمام ماهوارههای آن زمان تهیه میکرد. این آزمایشگاه همچنین باید موشکها و تورهایی را برای از کار انداختن ماهوارههای دشمن با خود حمل میکرد. این برنامه به دلیل هزینهی سرسام آور لغو شد. این پروژه تا زمان لغو شدن 1.3 میلیارد دلار هزینه برداشته بود و برای ادامه به 3 میلیارد دلار دیگر احتیاج داشت.
موشکهای بالستیک بین قارهای ICBM
این موشکها از زمین پرتاب میشوند و تا ارتفاع 5600 کیلومتری از سطح زمین بالا میروند. شوروی اولین ICBM را در سال 1958 پرتاب کرد و پس از آن آمریکا در سال 1959 موفق به این کار شد. رژیم صهیونیستی، هند، چین و کره شمالی از جمله کشورهایی هستند که در حال انجام آزمایشات برای دستیابی به این تکنولوژی هستند. ICBM ها را می توان با کامپیوتر یا ماهواره هدایت کرد و یک منطقه مشخص را هدف قرار داد. آمریکا و روسیه طی قراردادی در سال 1991 توافق کردند که ساخت این موشکها را کاهش دهند اما همچنان به ساخت و آزمایش آنها ادامه میدهند.
هواپیمای فضایی آمریکا X-37B
بعد از انجام 4 ماموریت در فضا، هنوز کاملا مشخص نیست که هواپیمای X-37B در فضا چکار میکند اما به عقیدهی برخی این هواپیما ممکن است کاربرد نظامی داشته باشد. این هواپیمای بازگشتپذیر مدل کوچکتری از شاتل فضایی ناسا میباشد که دارای قابلیت هدایت خودکار است و قادر است در هر پرواز بیش از یک سال در مدار بماند.
ارتش آمریکا تایید کرد که در ماموریت چهارم این هواپیما که در سال 2015 شروع شد و همچنان ادامه دارد چند محموله از جمله محمولههایی از ناسا حضور دارند، اما اغلب اطلاعات این ماموریت همچنان محرمانه باقی مانده است. طبق گزارشی که در سال 2015 از هواپیمای X-37B در رسانهها منتشر شد، این هواپیما قادر به بمباران کردن زمین از فضا، درگیری با ماهوارههای دشمن و انجام ماموریتهای شاناسایی میباشد اما مقامات نیروی هوایی آمریکا هرگونه استفادهی نظامی از آن را تکذیب کردهاند.
سیستمهای ضد ماهوارهای
در سال 1985 یک جنگندهی F-15A موشک ضد ماهوارهای را به سمت ماهوارهای که عمر مفید آن به اتمام رسیده بود پرتاب کرد. این ماهواره با موشک ALMV پرتاب شده نابود شد ما باعث به وجود آمدن بیش از 250 قطعه زبالهی فضایی شد که به دلیل بزرگ بودن باعث اخلال در سیستمهای ردیابی میشدند. به همین دلیل کنگره در سال 1987 این برنامه را متوقف و تستهای بعدی را ممنوع کرد.
آمریکا این آزمایش برای دستیابی به توانایی نابود کردن ماهوارهها بدون نقض توافق جهانی عدم استفاده از سلاح بر روی ماهوارهها انجام داد. در سال 1997 نیز آزمایشی برای ضربه وارد کردن به سنسورهای ماهوارهای انجام شد. تلاشهای بعدی عبارتند از ساخت سیستمهای جنبشی ضد ماهوارهای (ASAT) و سیستمهای ضد مخابراتی که با ایجاد تداخل مانع عملکرد ماهوارههای مخابراتی میشدند.
شوروی، چین و هند نیز در زمینهی ساخت سیستمهای ضد ماهوارهای فعالیتهایی انجام داده اند. برای مثال در سال 2007 آزمایش ضد ماهوارهای چین باعث ایجاد تودهای عظیم از زبالههای فضایی شد و در سال 2013 قطعه ای از یک ماهوارهی منهدم شدهی روسی به یک ماهوارهی دیگر برخورد کرد و آن را نیز نابود کرد.
هدایت شهابسنگها
شهابسنگها قدرت تخریب وحشتناکی دارند. برای پی بردن به این قدرت کافیست توجه کنید که 66 میلیون سال پیش، یک سنگ فضایی به پهنای 10 کیلومتر تمام دایناسورها را از بین برد. با الهام از این موضوع فیلمهایی از جمله “Meteor”(1979)، “Deep Impact”(1998) و “Armageddon”(1998) ساخته شد که تاثیر سقوط شهابسنگ بر انسان ها را میتوان در آنها مشاهده کرد.
حتی یک شهابسنگ کوچک نیز به خاطر سرعت زیادی که در هنگام برخورد به زمین دارد میتواند باعث خسارات بزرگی شود. برای مثال سقوط یک شهابسنگ به پهنای تنها 20 متر در سال 2013 در یکی از شهرهای روسیه باعث ایجاد موج شوکی شد که بسیاری از پنجرهها را در مناطق اطراف شکست و 1200 نفر را زخمی کرد.
اما کنترل و هدایت شهابسنگها که در حال حاضر به سوژهی یک داستان علمی-تخیلی شبیه است، یکی از پروژه های آتی ناسا میباشد. این سازمان ابتدا قصد داشت یک شهابسنگ را برای مطالعه حرکت دهد و به زمین نزدیک کند اما در حال حاضر تصمیم به لایه برداری از شهابسنگها دارد و پروژهی تغییر دادن مسیر شهابسنگ ها را تا دههی 2020 به تاخیر انداخته است.
به گفتهی برخی کارشناسان استفاده از شهابسنگ ها به عنوان سلاح توجیه منطقی ندارد چرا که هر چند صد سال یک بار قابل استفاده هستند و ارزش هزینههای گزاف مورد نیاز برای استفاده شدن به عنوان سلاح را ندارند.