توپ فضایی که از آن با عنوان توپ ورن (Verne gun) نیز یاد می‌شود یکی از روش‌های پرتابهای فضایی بدون راکت است که طی آن یک توپ عظیم، جسم مورد نظر را به فضا پرتاب می‌کند. به نظر می‌رسد که با این روش بتوان ماهواره‌ها را تا مدار زمین پرتاب کرد. اگرچه الزام تعبیه‌ی سیستم پیشرانش بر روی خود ماهواره نیز به وجود می آید تا ماهواره بتواند در مدار قرار گیرد. در دهه‌ی 1960 تحت پروژه‌ی مشترکی بین آمریکا و کانادا به نام هارپ (HARP) یک توپ با کالیبر 100 برای شلیک کردن پرتابهای 180 کیلوگرمی با سرعت 3600 متر بر ثانیه استفاده شد. این پرتابه تا ارتفاع 180 کیلومتری از سطح زمین صعود کرد و یک پرواز زیرمداری را تجربه کرد. با این حال تاکنون پرتاب مداری موفقی با استفاده از توپ فضایی صورت نگرفته است. پروژه‌های دیگری که تا کنون در این زمینه انجام شده شامل توپ V-3 آلمان در جنگ جهانی دوم، پروژه‌ی بابیلون (Babylon) عراق در زمان صدام حسین، SHARP سازمان پدافند موشکی آمریکا و پروژه‌ی Quicklaunch در ابتدای قرن جدید می‌گردد. پس از مطالعه‌ی تلاشهای انجام شده تا کنون، به نظر می‌رسد استفاده از راکت‌های بازگشت پذیر نسبت به توپ فضایی منطقی‌تر و کم هزینه‌تر باشد، ضمن اینکه راکت‌ها برای عبور از جو محدودیتی ندارند. همین مزایا باعث شده که رویکرد فعلی جهان به سمت دستیابی به تکنولوژی ساخت پرتابگرهای بازگشت پذیر باشد.
برای مشاهده این صفحه اشتراک تهیه کنید.
نام‌نویسی حساب جدید
