ژانویه ی هر سال ، یادآور سه فاجعه ی بزرگ در تاریخ فضایی جهان و ناسا است.تراژدی های بزرگی که تا سال ها درد و رنج بزرگی بروی جامعه ی آمریکا گذاشت.ولی بزرگترین کار پس از شکست، چیست؟ بهترین و عقلانی ترین امر، درس گرفتن و دوباره تکرار نکردن آن اشتباه است.یک ضرب المثل ژاپنی هست که بیان میکند:” در روز های شکست، به فکر ایام موفقیت و کسب افتخار باش و بدان که روزهای تلخ گذرا هستند و شیرینی روزهای خوش به زودی حس می شوند.”
درست ۳۱ سال پیش قرار بود ۲۸ ژانویه، به عنوان روزی تاریخی در تقویم فضانوردی ثبت شود، اما یکی از بزرگترین فجایع تاریخ فضانوردی در این روز رقم خورد.
فضاپیمای چلنجر حدود یک دقیقه پس از ترک زمین در هوا منفجر شد و هفت فضانورد آمریکایی سرنشین آن کشته شدند. یکی از سرنشینان این فضاپیما کریستا مک اولیف، معلم مدرسه و زنی بود که اولین فضانورد غیرنظامی این کشور لقب گرفته بود.پس از موفقیت فضاپیما کلمبیا، ناسا تصمیم گرفت که دومین فضاپیمای مدارگرد خود یعنی چلنجر را به فضا بفرستد. فضاپیمای چلنجر که قبل از این حادثه ۹ ماموریت را با موفقیت پشت سر گذاشته بود و انفجار آن یک اتفاق کاملا غیرمنتظره بود.
شاتل چلنجر از سکوی پرتاب پایگاه فضایی کندی در فلوریدا پرتاب شد. هیات بررسی این حادثه دلیل انفجار را خرابی یکی از واشرها در موشک پیشران شاتل اعلام کرد.یکی از ماموریتهای پرتاب چلنجر به فضا ادامه آزمایشهای مرتبط با دنباله دار هالی بود.
این روزها یادآور خاطره تلخ دیگری هم در صنعت فضانوردی است. روز ۲۷ ژانویه سال ۱۹۶۷ پروژه آپولو ۱ به پایان خط رسید. این پروژه پس از آن پایان گرفت که هر سه فضانورد این پروژه در حالی که بر روی زمین مشغول تمرین بودند دچار حریق شدند و کشته شدند. پروژه آپولو ۱ بخشی از برنامه ناسا برای فرود انسان بر سطح کره ماه بود.