دانشمندان پس از مدت‌ها تلاش با قطعیت اعلام کردند ماه نیز همچون زمین یک هسته مایع بیرونی و یک هسته جامد درونی دارد. این پژوهش از یک مدل رایانه‌ای بر پایه دادههای زمین‌شناسی برنامه‌های آپولو (Apollo) و گریل (GRAIL) ناسا استفاده کرده است و نشان می‌دهد هسته داخلی ماه قطری برابر ۵۰۰ کیلومتر دارد که یعنی تنها ۱۵ درصد از عرض ماه را در بر گرفته است.
ابعاد کوچک هسته تا حدودی نشان می‌دهد که چرا دانشمندان این همه سال در کشف ماهیت درون ماه ناکام بوده‌اند. علاوه بر این محققان متوجه شواهدی در رابطه با واژگونی گوشته در ماه شدند. در این حالت بخش گرم‌تر و ذوب‌شده گوشته به سمت بالا می‌آید که این موضوع می‌تواند حضور آهن در سطح قمر زمین را نیز توضیح دهد.
در نیمه اول قرن بیستم نیز دانشمندان به دو دسته تقسیم شده بودند. دسته اول فکر می‌کردند که ماه همچون فوبوس (Phobos)، قمر مریخ یک دنیای سنگی اولیه است، اما گروه دوم آن را کره‌ای با ساختار داخلی پیچیده می‌دانستند. اولین بار در نتیجه ماموریت‌‌های آپولو بود که نشانه‌هایی در رابطه با شباهت درون ماه به زمین کشف شد.
درون ماه
به طور کلی در دنیاهای سنگی اولیه شاهد ساختاری یکپارچه از سنگ در سرتاسر بخش‌ها هستیم، اما دادههای جمع‌آوری‌شده توسط کاوشگرهای ناسا چیز دیگری را نشان می‌دادند. ظاهرا لایه‌های مرکزی تراکم بیشتری داشتند و با نزدیک شدن به سطح تراکم کاهش می‌یافت. حتی فضانوردان آپولو نیز چندین لرزه‌نگار را روی ماه کار گذاشتند که بعدها نشان داد این کره خاکی ماه‌لرزه را تجربه می‌کند.
در سال ۲۰۱۱ در نتیجه‌گیری پژوهشی از طرف ناسا اعلام شده بود که هسته بیرونی ماه از جنس آهن مایع است. این هسته یک لایه نیمه مایع را نیز ایجاد کرده که به گوشته می‌رسد. در این پژوهش همچنین گفته شده بود که قمر زمین ممکن است یک هسته داخلی از جنس آهن نیز داشته باشد.
این روزها ناسا در تدارک پیشبرد ماموریت آرتمیس (Artemis) برای بازگشت به ماه و ساخت چندین پایگاه دائمی در آن است و شرکت‌های خصوصی نیز رقابت سنگینی را برای سفرهای گردشگری به ماه آغاز کرده‌‌اند. در واقع پیش‌بینی می‌شود در دهه جاری شاهد انجام این سفرها باشیم که یعنی دادههای بیشتری در مورد ماه در دسترس خواهد بود.