دانشمندان ناسا دریافتند برخی قمرهای سیاره اورانوس ممکن است از حیات فرازمینی پشتیبانی کنند. آن‌ها معتقدند قمرهای آریل (Ariel)، اومبریل (Umbriel)، تیتانیا (Titania) و اوبرون (Oberon) احتمالا به اندازه کافی محافظت‌شده هستند تا بتوانند گرمای داخلی مورد نیاز برای میزبانی یک اقیانوس را حفظ کنند. به گفته دانشمندان، این اقیانوس‌ها در تیتانیا و اوبرون ممکن است به اندازه‌ای گرم باشند که از حیات فرازمینی احتمالی پشتیبانی کنند.
این نخستین پژوهشی است که نشان می‌دهد آرایش و ساختار داخلی قمرهای آریل، اومبریل، تیتانیا، اوبرون و میراندا (Miranda) چگونه تکامل یافته است. طبق یافته‌های دانشمندان ناسا به جز میراندا که درونی‌ترین و پنجمین قمر بزرگ سیاره اورانوس است، چهار قمر دیگر احتمالا اقیانوسی را بین هسته و پوسته‌های یخی خود دارند. آن‌ها نشان دادند این توده‌های آبی می‌توانند آن قدر وسیع باشند که عمق هر کدام به ده‌ها مایل برسد.
پشتیبان این نظریه، کشف چیزی است که می‌تواند منبع گرمایی بالقوه در گوشته‌های قمر باشد. این منبع گرمایی، مایع داغ را انتشار می‌دهد و به اقیانوس کمک می‌کند تا محیطی گرم داشته باشد.
کارشناسان مدت‌ها بر این باور بودند که تیتانیا با توجه به اندازه آن، به احتمال زیاد گرمای داخلی را به دلیل گرمای ناشی از واپاشی هسته‌ای حفظ می‌کند. به عنوان یک مقایسه می‌توان گفت که ۵۰ درصد گرمای منتشرشده توسط سیاره زمین در اثر واپاشی هسته‌ای عناصری مانند اورانیوم (Uranium) و توریم (Thorium) ایجاد می‌گردد.
در همین رابطه بخوانید: حیات فرازمینی احتمالا تا ۲۵ سال آینده کشف می‌شود!
آب در اقمار سیاره اورانوس
تاکنون تصور می‌شد که سایر قمرهای بزرگ اورانوس به منظور حفظ گرمای لازم برای جلوگیری از یخ زدن اقیانوس زیرزمینی، بسیار کوچک هستند، اما پژوهش جدید دانشمندان ناسا این باور را به چالش می‌کشد. یکی از دلایل دیگر وجود چنین تصوری این بود که گرمای حاصل از کشش گرانشی اورانوس فقط یک منبع کوچک گرما است.
در سیارههای دیگر مانند مشتری و زحل، یک پدیده گرانشی به نام «گرمایش جزر و مدی» (Tidal Heating) به گرم شدن قابل توجه قمر آن‌ها کمک می‌کند. این امر باعث می‌شود که قمرهای طبیعی به اندازه کافی کشش پیدا کنند و به یکدیگر فشار بیاورند تا گرم شوند. تصور می‌شود که این پدیده می‌تواند به گرم شدن آب قمرها و ایجاد شرایط ممکن برای زندگی کمک کند.
جولی کاستیلو روگز (Julie Castillo-Rogez)، از آزمایشگاه پیش‌رانش جت (JPL) ناسا، می‌گوید: «وقتی صحبت از اجرام کوچک مانند قمرها و سیارههای کوتوله به میان می‌آید، می‌بینیم که دانشمندان سیاره‌شناس پیش‌تر شواهدی را مبنی بر وجود اقیانوس‌ها در چندین مکان غیرمحتمل از جمله سیارههای کوتوله سرس (Ceres)، پلوتو و همچنین قمر میماس (Mimas) سیاره زحل پیدا کرده‌اند.»
دانشمندان با مطالعه ترکیب این اقیانوس‌ها می‌توانند در مورد موادی آگاهی یابند که ممکن است در سطوح یخی قمرها نیز یافت شوند. به عنوان مثال، بررسی کنند که آیا مواد زیرزمینی در اثر فعالیت‌های زمین‌شناسی به سمت بالا رانده شده‌اند یا خیر. حداقل یکی از بزرگ‌ترین قمرهای اورانوس یعنی آریل دارای موادی است که شاید ناشی از یخفشان‌های تازه باشند.
ویژگی‌های سطحی اخیر میراندا نشان می‌دهند که ممکن است گرمای کافی را برای داشتن یک اقیانوس به مدت معینی حفظ کرده باشد؛ اگرچه احتمالا برای مدت طولانی نبوده است. مدل‌سازی حرارتی نشان می‌دهد که این قمر خیلی سریع گرما را از دست می‌دهد و احتمالا اکنون یخ زده است.
در همین رابطه بخوانید: چرا سیاره اورانوس آبی‌رنگ است؟
کاوش در اورانوس و قمرهای آن
کاوش در آنچه زیر و روی سطح این قمرها نهفته شده، از آن جا مهم است که به دانشمندان کمک می‌کند برای ماموریت‌های آینده به اورانوس آماده شوند. برای مثال، آن‌ها باید بدانند که چه تجهیزات علمی برای اتصال به یک فضاپیما یا کاوشگر مفیدتر هستند تا کاوشگر بتواند آموزنده‌ترین یافته‌ها را به دست بیاورد.
دانشمندان، مدل‌های رایانه‌ای را با استفاده از داده‌های فضاپیماهای گالیله (Galileo)، کاسینی (Cassini)، دان (Dawn) و نیوهورایزنز (New Horizons) ساختند که هر کدام از آن‌ها جهان‌های اقیانوسی را کشف کرده‌اند. این اطلاعات شامل جزئیاتی در مورد شیمی و زمین‌شناسی قمر انسلادوس (Enceladus) زحل، پلوتو و قمر آن موسوم به شارون (Charon) و سیاره کوتوله سرس بود.
همه این اجرام یخی تقریبا به اندازه قمرهای سیاره اورانوس هستند. آن‌ها پس از تجزیه‌وتحلیل مجدد داده‌های مربوط به پروازهای نزدیک اورانوس کاوشگر وویجر ۲ (Voyager-2) ناسا در دهه ۱۹۸۰ و همچنین استفاده از مدل‌سازی رایانه‌ای برای جست‌وجوی نشانه‌هایی از وجود آب در پنج قمر یخی سیاره، به کشف خود دست یافتند.
این مدل‌سازی علاوه بر ارائه بینشی در مورد سطوح متخلخل سیاره‌ها، غلظت بالایی از کلریدها و آمونیاک را در زیر سطح آن‌ها نشان داد. اهمیت این موضوع از آن جهت است که آمونیاک ویژگی ضد یخ‌زدگی دارد؛ در حالی که نمک از یخ زدن آب در قمرهای یخی نیز جلوگیری می‌کند.
دانشمندان ناسا اکنون امیدوارند که بتوانند به توسعه مدل‌های منظومه اورانوس ادامه دهند تا برای ماموریت‌های احتمالی آینده به این جهان یخی دوردست و قمرهای آن آماده شوند.
