دانشمندان توانسته‌اند گرم‌ترین مناطق ماه را به همراه ۲۰۰ نقطه دیگر شناسایی کنند که میانگین دمایی مشابه شهر سان‌فرانسیسکو آمریکا دارند و می‌توانند بهترین مناطق برای سکونت فضانوردان و احداث پایگاه در ماه باشند. داخل این گودال‌ها سایه ایجاد می‌شود و دمایشان همیشه ۱۷ درجه سانتی‌گراد است. این دما باعث می‌شود مناطق مذکور مکانی بسیار مناسب برای محافظت از انسان در برابر دماهای شدید باشند و از فضانوردان در برابر خطرهای بادهای خورشیدی، ریزشهاب‌سنگ‌ها و پرتوهای کیهانی محافظت کنند.
نوسان‌های شدید دمایی ماه به طوری است که دمای بخش‌هایی از آن در طول روز به ۱۲۷ درجه سانتی‌گراد می‌رسد و هنگام فرا‌رسیدن شب تا منفی ۱۷۳ درجه‌ی سانتی‌گراد افت می‌کند.
تایلر هوروت (Tyler Horvath)، از دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس (University of California, Los Angeles) آمریکا، می‌گوید: «زنده ماندن در شب‌های ماه بسیار دشوار است، چون به انرژی زیادی نیاز دارد. حضور در این گودال‌ها و غارها تقریبا این نیاز را به طور کامل از بین می‌برد.»
دریاوارهای ماه
از بین ۲۰۰ گودال شناسایی‌شده، دو تا سه گودال بیرون‌زدگی‌هایی دارند که به غار منتهی می‌شوند و ۱۶ گودال ظاهرا روزنه‌هایی برای دالان‌های گدازه فروپاشیده هستند. روی زمین، دالان‌های گدازه غارهایی توخالی‌اند که در مناطق آتشفشانی در نزدیکی سطح سیاره ایجاد می‌شوند و از بین معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به غار کازومورا (Kazamura) در پارک ملی آتشفشان‌های هاوایی اشاره کرد.
در همین رابطه بخوانید: پروژه عظیم «ماه دوبی»؛ تجربه اقامت در فضا روی زمین!
تایلر هوروت می‌گوید: «با جاری‌شدن گدازه، بخش بالایی آن به حالت جامد در می‌آید؛ در حالی که گدازه‌ها در زیر این سطح جامد همچنان در حال حرکت‌اند. در برخی از مناطق، گدازه زیرین به طور کامل تخلیه می‌شود و دالان گدازه بر جای می‌ماند.»
اگر دالان گدازه دچار فروپاشی شود، گودالی ایجاد می‌گردد که می‌تواند در نقش نورگیر برای حفره‌ای عمیق عمل کند. به گفته دانشمندان این فرایند میلیاردها سال پیش در ماه نیز رخ داده است. در آن زمان، رویدادهای آتشفشانی عظیم باعث ایجاد میدان‌های گدازه تاریک معروفی در ماه شد که به آن‌ها دریاوار گفته می‌شود.
هوروت اظهار می‌کند: «این گودال‌ها احتمالا نتیجه وارد شدن ضربه‌هایی کوچک بر سقف گودال گدازه هستند. فعالیت‌های لرزه‌ای نیز ممکن است سقف گودال گدازه را ضعیف کرده باشند.»
گودال‌های ماه
در مطالعه جدید از دوربین حرارتی مدارگرد شناسایی ماه (LRO) ناسا به نام رادیوسنج دیواینر (Diviner) استفاده شده است. پژوهشگران دمای درون گودالی استوانه‌ای‌شکل به عمق تقریبا ۱۰۰ متر را تجزیه‌و‌تحلیل کردند که در دریای آسایش (Mare Tranquillitatis)، در نزدیکی استوای این قمر، قرار گرفته است.
یافته‌های پژوهشگران نشان داد که هنگام ظهر در ماه، کف گودال روشن می‌شود و احتمالا آن منطقه در آن زمان داغ‌ترین نقطه در کل ماه است و دمایش به ۱۴۹ درجه سانتی‌گراد می‌رسد. در همین حین، دمای بخش‌هایی از گودال که به طور دائمی در سایه به سر می‌برند، به میزان اندکی نوسان می‌کند.
گودال یادشده تا حدی به محل فرود دو ماموریت آپولو (Apollo) ناسا نزدیک است. به گفته هوروت، گودال موجود در دریای آسایش ماه در فاصله برابری از محل فرود ماموریت‌های اپولو ۱۱ و آپولو-۱۷ قرار دارد (تقریبا ۳۷۵ کیلومتر).
گفتنی است ناسا قصد دارد طی ماموریت مون دایور (Moon Diver) یک ماه‌نورد به درون گودال دریای آسایش بفرستد تا غارهای موجود را کشف کند. به گفته هوروت کاوشگر ناسا می‌تواند روی لایه‌های گدازه در دیواره گودال مطالعه کند تا دانشمندان اطلاعات بیشتری درباره تاریخچه ماه به‌دست آورند.
آرزوی پیروزی و بهروزی برای گروه ارزشمند شما دارم.
پایدار باشید🌺
سپاس ،خیلی عالی بود .