فرستادن انسان‌ها به هر نقطه‌ای از فضا ورای کره ماه، نیازهای سلامتی، غذایی و روان‌شناختی ما انسان‌ها را به مرحله تازه‌ای می‌برد که تا قبل این با آن بیگانه بوده‌ایم. امیدواری‌های زیادی برای القای خواب زمستانی در فضانوردان وجود دارد، اما براساس بررسی‌های دانشمندان حتی اگر بتوان به طریقی که از لحاظ انرژی معقول است انسان‌ها را وارد خواب زمستانی کرد، احتمال صرفه‌جویی در مصرف انرژی هنگام خواب زمستانی مصنوعی در انسان بیش از خواب عادی نیست؛ امری که سفرهای طولانی به مدت چند ده سال را کاملا منتفی خواهد کرد.
برخلاف سفرهای سریع‌السیر با سرعت نور یا سفر از طریق کرم چاله ها، فرض قرار دادن فضانوردان در نوعی خواب زمستانی مصنوعی دست‌کم روی کاغذ چندان هم از محدوده دانش کنونی بشر خارج نیست. به همین دلیل اخیرا آژانس فضایی اروپا (ESA) تصمیم گرفت تحقیقاتی را در رابطه با این فرضیه انجام دهد. حال، ۳ پژوهشگر اهل کشور شیلی پس از بررسی‌های خود به یک بن‌بست از نوع ریاضیاتی رسیدند که امکان به خواب زمستانی فضانوردان را زیر سوال می‌برد.
در همین رابطه بخوانید: الهام از خواب زمستانی گورخرماهی برای سفر به اعماق فضا!
خواب زمستانی فضانوردان چطور عمل می‌کند؟
در حالت خواب زمستانی، متابولیسم (سوخت‌وساز بدن) به‌شدت کم و ذهن فرد هم از انتظار طولانی مدت و گاهی کشنده خلاص می‌شود. محققان در بررسی‌های خود رابطه بین توده بدن و مصرف انرژی در حیواناتی را که به خواب زمستانی می‌روند، بررسی کرده‌اند.
این تیم توانست حداقل میزان متابولیسمی که به سلول‌ها امکان سالم باقی ماندن در شرایط سرد و کم‌اکسیژن را می‌دهد،شناسایی کند. برای جانداران نسبتا سنگینی مانند ما انسان‌ها صرفه‌جویی در انرژی که با ورود به خواب زمستانی رخ می‌دهد، بسیار پایین است.
میزان صرفه جویی به حدی پایین است که حتی خواب عادی درمقابل آن به لحاظ مصرف انرژی بهینه‌تر به نظر می‌رسد! حیوانات کوچک برای حفظ دمای بدن خود در حالت عادی یا خواب طبیعی نیاز به مصرف انرژی بیشتری دارند، اما در طول خواب زمستانی، مصرف انرژی در تمام جانوران عدد ثابتی است.
به عبارت ساده‌تر، یک خفاش در خواب زمستانی متابولیسمی برابر با یک خرس با جثه‌ای حدود ۲۰ هزار برابر بزرگ‌تر از خودش دارد. از همین جهت هم اکثر حیواناتی که خواب زمستانی دارند مانند خفاش‌ها یا جوندگان دارای جثه‌های کوچکی هستند.
در حقیقت، تنها جانور بالای ۲۰ کیلوگرمی که خواب زمستانی دارد خرس است. مطالعات نشان می‌دهد فضانوردان در طول خواب زمستانی در فضا روزانه به ۶٫۳ گرم چربی نیاز دارند. یعنی هر فرد در طول یک سفر ۹۰ ساله حدود ۲۰۰ کیلوگرم انرژی می‌سوزاند که از نظر زیستی به‌دلیل اینکه انسان‌ها جثه بزرگی دارند مانند خرس‌ها چندان سودی (به لحاظ انرژی) از خواب خود نمی‌برند. از این رو فرضیه خواب زمستانی برای پروازهای فضایی طولانی مدت عملا بعید به نظر می‌رسد.
ببخشید ببخشید انسان کی تونسته که خواب مصنوعی رو به وجود بیاره رو نمیدونم از کجا در اوردین اخه خواب مصنوعی وجود نداره بعد در این مطلب اومدین ازش حرف زدین اگه خواب دیدین خیره😏😏😏