کهکشان راه شیری به حدی بزرگ است که 100 هزار سال نوری طول دارد. به همین دلیل مشاهده هر سیارهای فراتر از کهکشان ما توسط تلسکوپهای معمول، غیر ممکن است. با اینحال برای اولینبار دانشمندان موفق شدهاند با تکنیکی به نام ریزهمگرایی گرانشی سیاراتی در کهکشان RX J1131-1231 را با فاصله 3.8 میلیارد سال نوری از زمین و فراتر از کهکشان راه شیری مشاهده کنند.
ریزهمگرایی گرانشی، روشی است که مشاهده اجسام دور در فضا را بر اساس سنجش میزان تأثیر جاذبه جسم بر خمش نور امکان پذیر می کند. به این ترتیب می توان حتی اجسام دورتر از جسمی که نور را منحرف کرده را نیز مشاهده کرد.
در این مشاهده، محققان دانشگاه اُکلاهاما این روش را روی اطلاعاتی که از ناسا به دست آمده اعمال کرده اند؛ اطلاعاتی که پیشتر توسط تلسکوپ فضایی پرتو اکس چاندرا، به دست آمده بود. به این ترتیب آنها موفق شدند کهکشانRX J1131-1231 را مشاهده کنند.
در نقطه مرکزی قرمز رنگ این کهکشان هزاران میلیارد سیاره وجود دارد. جالب این که این سیارات به گونهای مستقل هستند. به عبارت دیگر به دور هیچ ستارهای گردش نمیکنند و به نظر میرسد حول کهکشان دوردست در گردش هستند. دانشمندان در ادامه اندازه سیارات این کهکشان را بررسی کردند و دریافتند که آنها اندازهای ما بین ماه تا مشتری در منظومه شمسی دارند.
برای توضیح پیچیدگی مشاهده این کهکشان همین گفته محقق این پروژه ادواردو کوئِراس کافیست«:کوچکترین شانسی برای مشاهده این سیارات به صورت مستقیم وجود ندارد. حتی بهترین تلسکوپها و حتی آنهایی که در سناریوهای علمی تخیلی تصور می شوند. با این حال ما توانستهایم آنها را مطالعه کنیم، وجودشان را آشکار کنیم و حتی ایدهای در مورد حجم آنها داریم».
در دهههای اخیر توانستهایم هزاران سیاره در کهکشان راه شیری را مشاهده کنیم و البته هنوز میلیاردها سیاره دیگر در این کهکشان وجود دارند که آنها را ندیده ایم و حتی هزاران میلیارد دیگر فراتر از کهکشان ما هستند که شاید در آینده موفق به مشاهده برخی از آنها شویم. به لطف مشاهده اخیر، اکنون مدارکی دال بر وجود سیاراتی فرا کهکشانی به دست آمده است.