“Rogue One: A Star Wars Story” پر سر و صداترین فیلم ژانر علمی‌تخیلیِ حال حاضر سینما است ولی رقبای دیگری نیز در این ژانر وجود دارند. سونی، فیلم مخصوص خود را در این ژانر دارد و قرار است Passengers را یک هفته بعد از اکران Rogue One، راهی سینما کند. ستارگان فیلم جنیفر لارنس و کریس پرت مشغول تبلیغات فیلم هستند و با توجه به محبوبیت آنها در بین طرفداران بخاطر فیلم‌هایی چون دنیای ژوراسیک، نگهبانان کهکشان، فرنچایز مردان اکس و Hunger Games، به نظر می‌رسد این موضوع بسیار تاثیرگذار باشد.
فیلم براساس فیلم‌نامه اوریجینالی که جان اسپیتس (Jon Spaihts) آن را نوشته‌است ساخته شده‌است و در آینده‌ای نه چندان دور اتفاق می‌افتد: فضایی پیمایی در حال انتقال چیزی حدود ۵۰۰۰ نفر که در خواب مصنوعی به سر می‌برند به سیاره‌ای نسبتا دور است، انتقالی که چیزی حدود ۱۲۰ سال به طول خواهد انجامید. با این وجود و با گذشت سی سال از شروع این سفر، دو نفر از این مسافران (پرت و لارنس) از خواب بیدار می‌شوند و باید بقیه عمرشان را تنها و در آن سفینه فضایی سپری کنند. اولین موج نقدهای Passengers منتشر شده‌است:
شری لیندن – هالیوود ریپورتر
در ابتدا، در فیلم‌نامه‌ی جان اسپیتس شاهد به وجود آمدن اما و اگرهایی جذاب هستیم که در ادامه با چشمه‌هایی از داستان فیلم‌های «تایتانیک»، Sleeping Beauty و «جاذبه» تلفیق می‌شود. در صورت جهت‌گیری مناسب‌تر و البته کم هزینه‌تر، شاید داستان می‌توانست اوج بگیرد یا حداقل شاهد تحرک بیشتر در آن می‌بودیم. ولی Passengers نگاهی زیرک و هوشمندانه به دنیای انباشته از تکنولوژی و کمپانی محورِ ما ندارد، در عوض، شاهد تلفیقی گران‌قیمت از ضرورت مسئله مرگ و زندگی و مسائل احساسیِ سطحی هستیم که در نهایت محصول نهایی را چیزی بیشتر از آنچه که هست نشان می‌دهد و تنها ظاهر آن را زیبا می‌کند.
اوون گایبرمن – وراییتی
Passengers داستان مردی تنها در فضا است، درامی از معمای اخلاقی است، داستان عشق دو چهره‌ی پر طرفدار هالیوود را به نمایش می‌گذارد و اکشنی پر هیاهو در ژانر علمی تخیلی دارد؛ و با وجود تمام این‌ها، فیلم نمی‌تواند خود را در دسته خوبان قرار دهد. ستارگان فیلم کریس پرت و جنیفر لارنس هر دو استعدادی غیرقابل انکار دارند و به فیلم جذابیت می‌بخشند و فیلم نیز ایده‌ی خوبی را به چالش می‌کشد، ولی همان دورنمای فیلم بهتر از تجربه درون آن است و کارگردان مورتن تیلدام (Morten Tyldum) به نظر می‌رسد انتخاب مناسبی برای این کار نبوده‌است.
اندرو پولوِر – گاردین
در دید مثبت، به نظر می‌رسد کاریزمای بی حد و حصر لارنس در این فیلم تحت تاثیر سایر عوامل بد آن قرار نمی‌گیرد. کمتر بازیگری در هالیوود می‌توانست عملکرد بی نقص و زنده‌ی او در این فیلم را داشته‌باشد. در مقابل پرت نتوانسته‌است حضوری موفق در آن را تجربه کند و کاراکتر او به خوبی بر قامتش ننشسته است. اما هیچکدام از آنها نمی‌توانستند تاثیر چندانی بر روی مسائل تکنیکی داشته‌باشند: بدین معنی که فیلم متاسفانه خود از ایرادات درونی رنج می‌برد و کارگردان فیلم عملکردی مناسب برای ترمیم این موضوع ندارد.