جزیره‌ی سریهاریکوتا (Sriharikota) در حاشیه خلیج بنگال، جاییست که مرکز فضایی ساتیش دهاوان (Satish Dhawan Space Center) واقع شده است. این مرکز فضایی که از آن برای پرتاب ماهواره‌های هند به فضا استفاده می‌شود در کنار مرکز فضایی کندی آمریکا (Kennedy space center) دومین پایگاه فضایی بزرگ جهان محسوب می‌شود. اما چرا مرکز تحقیقات فضایی هند (ISRO)، این مکان را برای احداث پایگاه خود انتخاب کرده است؟
در انتخاب محل یک پایگاه پرتاب دلایل مختلفی باید در نظر گرفته شود. پایگاه باید از نواحی مسکونی دور باشد، امکان ارسال روزانه‌ی تجهیزات و ماشین‌آلات سنگین به آن وجود داشته باشد و به طور کلی تمامی روشهای حمل و نقل به آن ممکن باشد. با توجه به این مسائل در این مطلب دلایل انتخاب جزیره‌ی سریهاریکوتا بررسی شده است.
موقعیت مکانی
در انتخاب محل یک پایگاه پرتاب دلایل مختلفی باید در نظر گرفته شود. پایگاه باید از نواحی مسکونی دور باشد، امکان ارسال روزانه‌ی تجهیزات و ماشین‌آلات سنگین به آن وجود داشته باشد و به طور کلی تمامی روشهای حمل و نقل به آن ممکن باشد.
دسترسی
مرکز فضایی ساتیش دهاوان پرتابهای فضایی مشتریان خارجی را نیز انجام می‌دهد و محموله‌هایی که برای پرتاب به این مرکز فرستاده می‌شوند غالبا عظیم‌الجثه هستند؛ بنابراین باید دسترسی به مرکز فضایی از طرق تمامی روشهای حمل و نقل از جاده گرفته تا حمل و نقل دریایی، ریلی و هوایی ممکن باشد.
منطقه
سریهاریکوتا دارای یک خاک بی‌حاصل و خالی از سکنه است. این جزیره در سمت شرقی هند واقع شده است که نتیجتا بیشتر مسیر راکت بر فراز دریاست نه خشکی. این باعث می‌شود مراحل استفاده‌شده‌ی راکت که سقوط می‌کنند به درون دریا بیافتند و جان شهروندان را تهدید نکنند. اشیاء سقوط کرده از ماهواره‌بر در فاصله‌ی نهایتا 6500 کیلومتری از محل پرتاب سقوط می‌کنند که برای سریهاریکوتا این فاصله کاملا پوشش دریایی دارد.
علاوه بر تمامی موارد گفته‌شده، شرایط آب و هوایی و مسائل امنیتی نیز در انتخاب سریهاریکوتا به عنوان پایگاه پرتابهای فضایی هند دخیل بوده‌اند. در ایده‌آل بودن این مکان همین بس که هند برای افزایش ظرفیت پرتابهای فضایی خود تصمیم گرفته است که به جای احداث یک پایگاه پرتاب جدید، یک سکوی پرتاب دیگر به دو سکوی پرتاب این پایگاه اضافه کند و از این طریق تعداد پرتابهای سالانه‌ی خود را از 7 عدد به 12 عدد افزایش دهد.