ايستگاه فضايي بين المللي، يك ماهواره بزرگ قابل سكونت است كه بيش از 15 كشور درساختن آن سهيمند. اولين بخش ايستگاه در سال 1998 راه اندازي شد و اولين كاركنان تمام وقت آن -يك فضانورد آمريكايي و دو فضانورد روسي- در سال 2000 در ايستگاه ساكن شدند. ايستگاه فضايي بين المللي در فاصله حدود 250 مايلي يا 400 كيلومتري از زمین به دور آن مي گردد. مدار آن از 52 درجه عرض شمالي تا 52 درجه عرض جنوبي گسترده شده.
فايده اصلي وجود يك ايستگاه فضايي اين است كه لازم است تجهيزات فقط براي يك بار به فضا برده شوند نه اين كه دايم به زمين آورده و دوباره به فضا برده شوند. همچنين ايستگاه مي تواند به طور دايمي به وسيله فضانوردان مورد استفاده قرار بگيرد. دانشمندان از روي زمين مي توانند نتايج تجربي را تجزيه و تحليل كنند و تحقيقات بعدي را خيلي سريع تر از قبل تغيير دهند. ايستگاه براي استفاده در 15 سال طراحي شده. ولي اگر بخش هاي صدمه ديده تعمير و يا جايگزين شود براي دهه ها مي تواند دوام بياورد.
در ویدئوی ادامه، تایم لپسی زیبا از ایستگاه فضایی بین المللی ارائه شده که در آن رخداد های رایج از قیبل فرستادن ماهواره ی باری ، طلوع و غروب چند باره ی خورشید در یک روز! و هم چنین باز و بسته شدن بازو های ایستگاه به نمایش درآمده است.