امیرحسین مجیدیان: حدود 4.6 میلیارد سال پیش، خورشید ما از ابری غول‌پیکر از گاز و غبار شکل گرفت. طی یک میلیارد سال آینده، خورشید به گرم شدن و گسترش خود ادامه می‌دهد تا این‌کهمیانگین دمای زمین از میزان بحرانی 30 درجه‌ی سلسیوس عبور می‌کند و بیشتر گونه‌های حیات منقرض می‌شوند. حدود پنج میلیارد سال پس از آن، خورشید به غول سرخ تبدیل خواهد شد و اندازه‌ی آن به بیش از 100 برابر میزان فعلی‌اش می‌رسد. یک میلیارد سال پس از آن و در سن یازده میلیارد سالگی، خورشید خواهد مرد و با بیرون ریختن لایه‌ی بیرونی‌اش به سحابی سیاره‌ای تبدیل می‌شود. در نهایت و با گذشت سه میلیارد سال دیگر، تنها هسته‌ای داغ و چگال از اکسیژن و کربن از خورشید باقی خواهد ماند، مانند یک کوتوله‌ی سفید.
ستاره‌هایی مانند خورشید برای ۱۰ تا ۲۰ میلیارد سال آْینده خواهند درخشید. اما فرصت چنین ستاره‌هایی به عنوان یک ستاره بالغ برای سوزاندن هیدروژن درون هسته‌اش ،تنها پنج میلیارد سال است. در سال ۱۹۴۲ اخترشناسان نشان دادند زمانی که ستاره‌ای ۱۲ درصد از هیدروژن خود را به هلیوم تبدیل می‌کند، دوران جدیدی از عمر ستاره‌ای خود را آغاز کرده است. همچنین کربن در این فرایند مرگ خود یکی از اصلی‌ترین محصولات جانبی به شمار می‌رود، کربن موجود در اتمسفر خورشید به سمت داخل حرکت کرده و هسته‌ای غنی از کربن را ایجاد خواهد کرد. اما هسته دچار گداخت هسته‌ای نخواهد شد و در عوض لایه‌ای خارج از هسته آغاز به سوزاندن هلیوم می‌کند و لایه‌های خارجی‌تر ستاره را به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب می‌کند و به این شکل حباب‌هایی از مواد در اطراف ستاره ایجاد می‌شوند.
درود به شما، قطعا با نابودی خورشید این سیارات تحت تاثیر چنین اوضاع نا به سامانی قرار می گیرند. البته این احتمال هم هست که پیش از نابودی خورشید به دلایلی سیارات نابود شوند، این در حالی است که احتمال نابودی زمین توسط بشر قطعی به نظر می رسد.