.jpg)
میماس (Mimas)
اولین چیز جذابی که وویجر 1 در اکتشافات خود موفق به ضبط آن شد, تصویر قمری مشابه با (ستاره مرگ) در سری فیلم های جنگ ستارگان بود (تصویر ستاره مرگ را ببینید). علت این شباهت دهانه ی بسیار بزرگ ایجاد شده در سطح قمر بود که در تصویر به وضوح قابل مشاهده است. دهانه ای که احتمالا به دلیل برخوردی بسیار بزرگ به وجود آمده و می توانست کل قمر را تهدید کند.
میماس به وسیله فضاپیمای کاسینی تحت بررسی دقیق تری نسب به اقمار دیگر قرار گرفت و به دنبال آن مشخص شد که سطح این قمر پر از دهانه های برخوردی است. دانشمندان ناسا معتقدند در صورتی که فاصله ی این قمر با زحل بیش از این بود می توانستیم انتظار دهانه های برخوردی بیشتری را نیز داشته باشیم. نکته ی جذاب اینجاست که دهانه های موجود در قطب جنوب بسیار کوچکتر از نمونه های موجود در دیگر نقاط این قمر هستند. به همین خاط پیشنهاد می شود که شاید موادی از سمت قمر انسلادوس به طرف میماس پرتاب شده و سطح آن را مجددا پوشش داده باشد.
تِتیس (Tethys)
در حالی که قمر تِتیس تا قبل از پرواز وویجر ها نیز شناخته شده بود, اما تصاویر بدست آمده توسط وویجر 1 و خواهرش وویجر 2 درک بهتری از سطح این قمر را برای دانشمندان به وجود آورد. تصاویر وویجر یک دهانه ی برخوردی بزرگ و همچنین وجود یک شکاف بزرگ بر روی سطح را آشکار کرد.
بعدها دانشمندان با استفاده از داده های به دست آمده توسط کاوشگر کاسینی اقدام به مقایسه ی تِتیس با قمر های رئا و دیون (Dione) کردند که در ظاهر از شباهت زیادی با هم برخوردارند. دلیل این مقایسه, درک این مسئله بود که چرا تِتیس کمتر از قمر های مشابه خود دهانه های برخوردی دارد. در نهایت دانشمندان به این نتیجه رسیدند که به خاطر فاصله ی نزدیک این قمر به زحل, اشیاء در هنگام برخورد با سطح گرم شده و راحت تر متلاشی می شوند. به همین خاطر آسیب کمتری به سطح قمر وارد می شود.
اِپیمتئوس (Epimetheus)
اِپیمتئوس از این جهت که مداری مشابه با قمر جانوس (Janus) به دور زحل دارد قمری بسیار مرموز است. دانشمندات برای مرتبه اول پس از کشف این قمر بسیار سردرگم بودند, به این خاطر که انتظار می رفت این دو قمر در طول زمان تمایل به برخورد با یکدیگر داشته و در کل این گونه از حرکت در دراز مدت امکان پذیر نبود.
اما جانوس و اِپیمتئوس به صورت نوبتی جایگاه خود را با یکدیگر در بازه های مشخص مبادله می کنند. به این ترتیب زمانی که مدار یکی از قمر ها در مدار نزدیکتری به زحل حرکت می کند, دیگری در مدار دورتری به گردش خود ادامه خواهد داد. همچنین با تصاویر به دست آمده از کاسینی شیار هایی در سطح قمر مشاهده شد. این شیار ها باعث شد تا دانشمندان پیشنهاد کنند که شاید این قمر تکه ای از یک قمر واحد در گذشته های بسیار دور بوده است.
تیتان
هنگامی که وویجر 1 به قمر تیتان نزدیک شد با پدیده ای رمز آلود مواجه گشت. تیتان با یک مه ضخیم و نارنجی رنگ احاطه شده بود که به طور کامل مشاهده زیر آن و دسترسی به سطح را غیر ممکن ساخته می کرد. تصور دانشمندان از یک قمر در سال 1980 برداشتی از ساختار قمر زمین یعنی ماه, بدون هیچ جو قابل توجهی بود. به همین خاطر تیتان بیشتر از آنکه یک قمر باشد به نوعی سیاره با هوا و جوی ضخیم شباهت داشت.
سرانجام پس از بارها دیدار دانشمندان با سیستم زحل و قمر های آن رادار قدرتمند کاسینی در سال 2004 به دورن تیتان نفوذ کرد. به علاوه در سال 2005 نیز یک سطح نشین کوچک موسوم به هوویجنز (Huygens) بر روی سطح تیتان فرود آمد و برای ساعاتی اطلاعات این قمر را به زمین مخابره کرد. نتیجه این بررسی ها مشخص کرد که تیتان مملو از هیدرو کربن هایی مانند متان و ِاتان است. همچنین مشخص شد که مانند زمین چرخه های مایع در دریا ها و رودخانه های آن جریان داشته و احتمال وجود آتشفشان های فعال نیز زیاد است.
این ویژگی های منحصر به فرد باعث می شوند تا تیتات در صدر جدول نامزد های اکتشافات آینده در منظومه شمسی قرار گیرد.
ابر های زحل
با وجود بازدید چندین کاوشگر از سیاره زحل باز هم ابهام های زیادی برای یادگیری در مورد ساختار جو این سیاره وجود دارند. در این تصویر کوچک که توسط وویجر 1 در سال 1980 ثبت شده اتفاقات بسیار زیادی در حال رخ دادن بوده و چرخش های همرفتی یا جهت دار درون نوار های زحل در نیم کره های آن قابل مشاهده می باشند. فرآیندی پیچیده که از سوی حرارت داخلی زحل و انرژی دریافتی از خورشید هدایت می شود.
دانشمندان اشتیاق زیادی به انجام مطالعات بیشتر و طولانی مدت بر روی این سیاره بزرگ و گازی داشته تا هر چه بیشتر از اتفاقات درون آن مطلع گردند. کاوشگر کاسینی در سال 2017 بر اساس برنامه قبل از سقوط درون جو زحل و متلاشی شدن توسط فشار این سیاره, اطلاعاتی کوتاه و مختصر از جو و درون این سیاره برای دانشمدان جمع آوری خواهد کرد.