دانشمندان ژاپنی طبق تحقیقات خود موشهایی سالم از اسپرمهای منجمدی متولد کردند که بهمدت شش سال درون ایستگاه فضایی بینالمللی بهدور زمین میچرخیدند. محققان سپس میزان آسیب واردشده به دیانای را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که اسپرمها در حدود ۰.۶۱ میلی سیورت اشعه در روز جذب کردهاند. آنها دریافتند قرار گرفتن در معرض اشعه برای مدت طولانی تاثیر قابلتوجهی بر روی دیانای اسپرمها نگذاشته است و هشت موش کوچک از این اسپرمها متولد شد که هیچ تفاوت ژنتیکی در مقایسه با گروههای دیگر نداشتند.
در این تحقیقات دانشمندان روشی کشف کردند که در آن با خشک و منجمد کردن اسپرمها میتوان آنها را برای بیش از یک سال در دمای اتاق حفظ کرد و امکان ارسال اسپرمها به ایستگاه فضایی را ایجاد نمود، بدون اینکه نیاز باشد آنها را در طول سفر منجمد کنند. محققان همچنین اسپرمهای منجمد را در زمین تحت تاثیر اشعه ایکس قرار دادند و دریافتند که اسپرمها همچنان قابلیت ایجاد باروری خود را حفظ نموده و گفتند میتوان با استفاده از این روش اسپرمها را برای مدت بیش از ۲۰۰ سال در ایستگاه فضایی بینالمللی نگهداری کرد.
در این مطالعه محققان از دستگاهی بهنام آشکارساز هستهای پلاستیکی (Plastic Nuclear Track Detectors) که از پلیمر ساخته شده و به ذرات باردار حساس است و همچنین دستگاهی بهنام دزیمتر تیالدی (Thermoluminescent Dosimetry) که انرژی تابش را بهدام میاندازد، استفاده کردند تا بهوسیله این دو دستگاه میزان تشعشعات جذبشده توسط اسپرمها را دریابند.