روسیه سه ماهواره ارتباطاتی خود را به‌همراه ماهواره‌هایی از شش کشور دیگر به فضا پرتاب کرد

روسیه با انجام مأموریتی سه ماهواره ارتباطاتی را همراه با ماهواره‌هایی متعلق به کشورهای امارات، آلمان، آمریکا، فنلاند، لیتوانی و کانادا در مدار زمین قرار داد. این عملیات روز دوشنبه ۲۸سپتامبر (۷مهر) ساعت ۱۱:۲۰ به‌وقت ساعت هماهنگ جهانی توسط ماهواره‌بر سایو-۲ (Soyuz-2) از پایگاه فضایی پلستسک (Plesetsk) واقع در ۸۰۰ کیلومتری شمال مسکو صورت گرفت و طی آن در مجموع ۲۱ ماهواره در مدار قرار گرفتند.

سه ماهواره‌ ارتباطاتی گونتس-ام ۱۷و۱۸و۱۹ (Gonets-M 17&18&19) که در این مأموریت در فاصله حدوداً ۱۴۰۰ کیلومتری از سطح زمین در مدار قرار گرفتند، متعلق به یک منظومه ماهواره‌ای می‌شوند که تعداد ماهواره‌های آن اکنون به عدد ۱۹ رسیده است. هدف از ایجاد این منظومه پشتیبانی از سازمان‌های بهداشتی بین‌المللی جهت تأمین نیازهای ارتباطی آن‌ها به‌منظور انتقال اطلاعات پزشکی به مکان‌های دورافتاده در سراسر جهان می‌باشد. گونتس-ام نسخه پیشرفته‌تر نمونه قبلی با نام گونتس است که بر اساس ماهواره نظامی روسی استرلا-۳ (Strela-3) طراحی شده‌اند.

این ماهواره‌ها با وزنی معادل ۲۸۰ کیلوگرم، دارای عمر طراحی ۵ تا ۷ سال بوده و توسط شرکت روسی NPO PM (سرواژه NPO Prikladnoi Mekhaniki) ساخته شده‌اند. مطابق برنامه‌ریزی‌ها سه ماهواره دیگر از این منظومه طی سال جاری میلادی در مدار قرار خواهند گرفت.

نمای ماهواره‌های گونتس-ام

ماهواره دیگر این مأموریت با نام MeznSat یک ماهواره سنجشی متعلق به امارات بوده که توسط دانشگاه خلیفه (Khalifa University) و دانشگاه آمریکایی رأس‌الخیمه (American University of Ras Al Khaimah به‌اختصار AURAK) که هر دو در امارات واقع شده‌اند، ساخته شده و اپراتوری می‌شود. MeznSat با وزن ۳ کیلوگرم با هدف جمع‌آوری داده‌‌ها در ارتباط با میران غلظت گازهای گلخانه‌ای در اتمسفر زمین به فضا ارسال شده و محموله اصلی آن یک طیف‌سنج کوچک مادون قرمز موج کوتاه (SWIR) است.

نمای ماهواره MeznSat

دو ماهواره سنجشی آیسای ایکس ۴و۵ (ICEYE X 4&5) متعلق به شرکت فنلاندی آیسای نیز در این مأموریت در فاصله حدوداً ۶۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفتند. این ماهواره‌های کوچک مجهز به فناوری رادار دهانه ترکیبی (SAR) در باند X بوده و با هدف ایجاد منظومه‌ای از ماهواره‌ها جهت ارائه داده‌های تصویری تقریباً در لحظه در شرایط مختلف آب و هوایی به فضا پرتاب شده‌اند.

نمای ماهواره آیسای ایکس ۴

ماهواره‌های ارتباطاتی دیگری که در این عملیات به فضا پرتاب شدند، کپلر ۴و۵ (Kepler 4&5) هستند که برای ایجاد یک منظومه ماهوار‌ه‌ای با هدف ارائه اینترنت اشیاء، ارتباطات M2M و ارتباطات بین ماهواره‌ای به مدار تزریق شدند. ماهواره‌های مذکور توسط شرکت کانادایی کپلر (Kepler Communications) ساحته شده‌ و اپراتوری می‌شوند. کپلر ۴و۵ از باس ماهواره‌ای 6UXL بهره می‌برند و مهم‌ترین محموله‌های آن‌ها شامل رادیوهای نرم‌افزاری (SDR) و یک محموله ارتباطاتی پهنای باند باریک می‌شود.

ماهواره‌بر سایوز ۲.۱بی در این پرتاب همچنین حامل چهار ماهواره لمور-۲ (Lemur-2) بود که توسط شرکت آمریکایی اسپایر گلوبال (Spire Global) ساخته شده و اپراتوری می‌شوند؛ ماهواره‌های کوچکی که به منظومه‌ای شامل بیش از ۱۰۰ ماهواره پیوستند. این ماهواره‌ها با وزن ۴ کیلوگرم دارای دو محموله برای مقاصد هواشناسی و پایش ترافیک دریایی هستند.

نمای ماهواره لمور-۲

دو ماهواره روسی یاریلو ۱و۲ (Yarilo 1&2) با ابعاد 1.5U که توسط دانشگاه فنی دولتی بومان مسکو (Bauman Moscow State Technical University) ساخته شده و اپراتوری می‌شود، محموله‌های دیگر این مأموریت بودند. این ماهواره‌های علمی برای انجام پژوهش‌هایی در رابطه با خورشید و برخی موارد پیرامون ارتباط میان زمین و خورشید به فضا فرستاده شدند.

نمای ماهواره‌های یاریلو ۱و۲

دیگر ماهواره این مأموریت لاکیوناست ۳ (LacunaSat 3) نام دارد که برای کشور لیتوانی به فضا پرتاب شده و توسط شرکت بریتانیایی لاکیونا اسپیس (Lacuna Space) اپراتوری می‌شود. این ماهواره را لاکیوناست به‌همراه شرکت آمریکایی نانواویونیکس (NanoAvionics) ساخته‌اند. لاکیوناست ۳ با ابعاد 3U برای آزمایش فناوری‌‌های مرتبط با اینترنت اشیاء و رله داده در مدار قرار گرفته است.

نمای ماهواره لاکیوناست ۳

طی این مأموریت پنج ماهواره تحقیق و توسعه آلمانی هم به فضا فرستاده شدند؛ ماهواره‌های نت‌ست ۱و۲و۳و۴ (NetSat 1&2&3&4) که متعلق به شرکت ZfT (سرواژه Zentrum für Telematik) و ماهواره سال‌ست (SALSAT) که متعلق به مؤسسه فناوری برلین (Berlin Institute of Technology) می‌شوند. ماهواره‌های نت‌ست با وزن ۴ کیلوگرم به‌منظور آزمایش روش‌هایی برای پرواز ماهواره‌ها در مدار به فضا ارسال شدند.

نمای ماهواره‌های نت‌ست

ماهواره سال‌ست نیز که از باس ماهواره‌ای TUBiX10 بهره می‌برد، با وزنی معادل ۱۲ کیلوگرم و عمر طراحی حداقل یک سال برای انجام تجزیه و تحلیل‌های طیفی در مدار قرار گرفته است.

نمای ماهواره‌ سال‌ست

سایوز-۲ که در این مأموریت از آن استفاده شد، یک ماهواره‌بر دو مرحله‌ای سوخت مایع است که دارای چهار نسخه می‌باشد و در عملیات مذکور از نسخه سایوز۲.۱بی استفاده شد. این ماهواره‌بر دارای طول کلی ۴۶.۳ متر و وزن ۳۱۲ تُن بوده و نسخه سایوز۲.۱بی آن قادر به حمل ۸.۲ تُن محموله به مدار لئو می‌باشد. سایوز-۲ توسط مرکز پراگرس راکت اسپیس (Progress Rocket Space Centre) و اداره طراحی خودکار شیمیایی (Chemical Automatics Design Bureau) هر دو متعلق به روسیه ساخته شده است.

ماهواره‌بر مذکور که اولین پرتاب آن در سال ۲۰۰۴ صورت گرفته، با احتساب این عملیات تاکنون ۱۰۶ بار به فضا پرتاب شده‌ که ۷ مورد آن ناموفق بوده است. همچنین هزینه هر مأموریت آن برای شرکت اروپایی آریان اسپیس (Arianespace) تقریباً ۸۰ میلیون دلار و برای آژانس فضایی روسیه (Roscosmos) مبلغی در حدود ۳۵ تا ۴۸.۵ میلیون دلار می‌باشد.

space.skyrocket ، space.skyrocket ، space.skyrocket، space.skyrocket ، space.skyrocket ، space.skyrocket ، space.skyrocket ، space.skyrocket ، space.skyrocket ، space.skyrocket ، wikipedia ، nasaspaceflight