پژوهشگران با انجام تحقیق جدیدی می‌گویند استفاده از پیشرانش الکتریکی برای افزایش ارتفاع ماهواره‌ها و رساندن آن‌ها به مدار زمین ثابت به آرایه‌های خورشیدی آن‌ها آسیب جدی می‌رساند. این آسیب به دلیل آن ایجاد می‌شود که سامانه‌های پیشرانش الکتریکی رانش ضعیف‌تری نسبت به سامانه‌هایی پیشرانش با سوخت شیمیایی تولید می‌کنند و درنتیجه زمان سفر ماهواره در هنگام افزایش ارتفاع طولانی‌تر می‌شود. گذراندن مدت طولانی در کمربند وان آلن باعث می‌شود پرتوهای این کمربند به آرایه‌های خورشیدی ماهواره آسیب بزنند و تولید برق آن‌ها را در حالتی که طوفان‌های خورشیدی اتفاق افتاده باشد به میزان ۸٪ کاهش دهند که معادل کاهش توان خروجی آرایه‌های خورشیدی پس از ۱۵ سال عمر در مدار زمین ثابت است. حتی اگر طوفان خورشیدی رخ نداده باشد و شرایط کمربند وان آلن آرام باشد باز هم توان خروجی ماهواره‌ها به میزان ۱ تا ۳٪ افت می‌کند.
ماهواره‌های تجاری با سامانه‌های پیشرانش تمام الکتریکی از سال ۲۰۱۵ عرضه‌شده‌اند. مدت زمان لازم برای مانور افزایش ارتفاع ماهواره تا مدار زمین ثابت با استفاده از این سامانه‌ها تا ۲۰۰ روز طول می‌کشد درحالی‌که با سامانه‌های پیشرانش شیمیایی این کار فقط در چند روز انجام می‌شود.