امروزه برای سرعت بخشیدن به عملیات‌های محاسباتی، حجم زیادی از محاسبات به صورت ابری انجام می‌شود. اما محاسبات ابری تاکنون در فضا انجام نگرفته است و شرکت آمریکایی لاکهید مارتین (Lockheed Martin) قصد دارد تا در این زمینه اولین باشد. این شرکت در حال حاضر دو علامت تجاری را برای سامانه‌های ابری ماهواره‌ای با نام‌های هایواستار (HiveStar) و اسپیس کلاود (SpaceCloud) ثبت کرده است و در تلاش است تا کاربردهایی برای این رویکرد در ماموریت‌های فضایی بیابد.
ایوون هاج (Yvonne Hodge) نایب رییس و مدیر ارشد اطلاعات بخش فضایی لاکهید مارتین، اخیرا در کنفرانس مریخ شرکت آمازون از طرح هایواستار پرده‌برداری کرده است. وی در مورد این پروژه می‌گوید: «تنها جمع‌آوری داده و ارسال آن به ایستگاه زمینی برای پردازش مهم نیست؛ بلکه تحلیل اطلاعات در فضا و سپس ارسال دانش و آگاهی بدست‌آمده در این پروژه حائز اهمیت می‌باشد.»
یکی از بخش‌های مهم معماری هایواستار، پروژه جدید لاکهید مارتین با نام اسمارت ست (SmartSat) است. این پروژه بدین منظور راه‌اندازی شده که قابلیت برنامه‌نویسی مجدد برای ماهواره‌های کوچک فعال در مدار را بوجود آورده و این عمل را در حد استفاده از یک برنامه روی تلفن همراه ساده‌سازی کند. در همین راستا تیمی از مهندسین این شرکت بر روی پیکربندی‌ای کار می‌کنند که ماهواره‌های اسمارت ست را به هم متصل نموده و یک شبکه را برای مخابرات و پردازش داده مداری ایجاد کند. شایان ذکر است که ناسا نیز در حال انجام پروژه‌ای مشابه با نام اختصاری سودا (SODA) می‌باشد.
نیکیتا پاتل (Nikita Patel) یکی از مهندسین مشغول در پروژه هایواستار می‌گوید تیم این پروژه فعلا در حال پیاده‌سازی آن بر روی تعدادی پهپاد هستند. این شبکه از پهپادها که قابلیت سازماندهی و انجام وظیفه را دارند به عنوان پایه‌ای برای شبکه اصلی ایفای نقش می‌کنند. وی در مورد شبکه اصلی افزود: «این شبکه تنها به آینه‌هایی 1 متری، مخابرات لیزری و چینش راهبردی ماهواره‌های در نقاط مداری خاص نیاز دارد.»
همچنین هاج در خصوص موارد کاربرد شبکه هایواستار گفت این پیکربندی می‌تواند در محیط‌های مختلف از مدار LEO گرفته تا عمق فضا استفاده شود. وی افزود: «هایواستار یک منظومه ماهواره‌ای است اما جنبه نرم‌افزاری آن است که آن را به یک کندو تبدیل می‌کند. در این شبکه لازم نیست که برنامه ماموریت را در هر ماهواره تکثیر کنید، بلکه می‌توانید اطلاعات را به نحوی توزیع نمایید که اگر اتفاقی برای یک ماهواره رخ داد، ماهواره‌های دیگر بتوانند جای آن را پر کنند.» طبق گفته هاج، اولین ماهواره‌های سامانه هایواستار طی دو سال آینده پرتاب خواهند شد.