سیروس برزو: آندری کالچوگین (Andrey Kolchugin) مهندس ارشد موسسه تحقیقاتی مرکزی ماشین سازی (Central Research Institute of Machine Building) روسیه می‌گوید: «در سفینه ماهنشین آینده باید فضایی به عنوان رختکن پیش‌بینی شود. خروج فضانوردان به سطح ماه با استفاده از یک اتاق رختکن باعث می‌شود که فضای داخل سفینه ماهنشین از گرد و غبار سطح ماه حفظ شود.»
فضانوردان آمریکایی که در سال‌های ۱۹۷۲-۱۹۶۹ به سطح ماه سفر کردند از این شکایت داشتند که گرد و غبار ماه از طریق چسبیدن به کفش و شلوار لباس فضایی، به داخل سفینه ماهنشین وارد شده و تنفس را برای آن‌ها دشوار می‌کرد.
هریسون اشمیت (Harrison Schmitt)، زمین‌شناس و فضانوردی که در دسامبر سال ۱۹۷۲ بر روی سطح ماه قدم گذاشت٬ می‌گوید: «همه فضانوردانی که روی سطح ماه قدم زدند بعد از برگشت به سفینه ماهنشین و برداشتن کلاه‌ها از سرشان متوجه می‌شدند هوای داخل سفینه بوی باروت سوخته می‌دهد.» ادوین آلدرین (Edwin Aldrin)، نیز این بو را به خاطر دارد و می گوید: «زمانی که نیل آرمسترانگ (Neil Armstrong) و من پس از پیاده‌روی بر سطح ماه دوباره وارد ماهنشین شدیم، لباس‌ها و تجهیزاتمان از خاک ماه پوشیده شده بود و بوی خاصی داشتند.»
بر اساس آنچه کالچوگین می‌گوید برای از بین بردن این مشکل باید در سفینه های ماهنشین آینده یک اتاقک رختکن پیش‌بینی کرد. این اتاقک مثل اتاقک همسان‌سازی در زیردریایی‌ها دو دریچه خواهد داشت. فضانوردان برای راهپیمایی در سطح ماه نخست وارد رختکن می‌شوند. دریچه ورودی را می‌بندند و پس از پوشیدن لباس، دریچه خروجی را باز می‌کنند.
آن‌ها باید پس از انجام عملیات در بیرون سفینه وارد بخش رختکن شده، در بیرونی را ببندند. سپس با استفاده از یک دستگاه تصفیه٬ هوای داخل اتاقک را از گرد و غبار ماه پاک کنند، لباس‌هایشان را درآورند بعد در داخلی را باز کرده و به داخل محل زیست داخلی ماهنشین بروند. به این ترتیب از ورود گرد و غبار ماه به شکل چشمگیری کاسته خواهد شد.