مطالعه‌ای احتمال می‌دهد قمر کریسالیس (Chrysalis) سیاره زحل که ۱۶۰ میلیون سال پیش دراثر گرانش این سیاره نابود شده است، می‌تواند عامل حلقه‌های زحل و انحراف محوری آن باشد. زحل انحراف تقریبا ۲۷ درجه‌ای نسبت به مدارش به دور خورشید دارد.
این انحراف بزرگ‌تر از آن است که هنگام شکل‌گیری این سیاره ایجاد یا نتیجه برخوردهای کوچکی باشد که سیاره را تحت تاثیر قرار می‌دهند. دانشمندان سیاره‌شناس از مدت‌ها پیش گمان می‌کردند که شیب سیاره زحل به نپتون مربوط است.
حلقه‌های زحل چگونه تشکیل شدند؟
محققان هم‌اکنون دریافتند که یک قمر کوچک دیگر با افزودن کشش گرانشی خود، به قمر تیتان (Titan) کمک کرده است تا زحل و نپتون را به تشدید برساند. تشدید عبارت است از پدیده افزایش دامنه زمانی که فرکانس یک نیروی متناوب اعمالی به یک سامانه مساوی یا نزدیک به فرکانس طبیعی آن سامانه باشد.
سپس تیتان آن‌قدر از زحل فاصله گرفت که مدارش با مدار کریسالیس هماهنگ شد. فشارهای گرانشی تقویت‌شده از جانب قمر بزرگ‌تر، قمر کوچک محکوم به فنا را دچار جنبشی آشوبناک کرد. در نهایت، کریسالیس به قدری به زحل نزدیک شد که به محدوده بالای ابرهای این سیاره برخورد کرد.
زحل قمر خود را متلاشی نمود و تکه‌های آن به آرامی حلقه‌ها را شکل دادند. اگرچه بخش عمده جرم و مواد کریسالیس توسط زحل بلعیده شد، اما درصد کمی از این مواد در نزدیکی سیاره باقی ماند و به شکل این حلقه‌ها در آمد.
محققان معتقدند نظریه قمر گمشده صرفا یک احتمال برای حلقه‌های زحل نیست. این نظریه می‌تواند پاسخگوی دو معمای دیگر درباره مدار کج و عجیبی باشد که حالا تیتان آن را دنبال می‌کند. به گفته دانشمندان دیگر، بین قمر یاپتوس (Lapetus) و تیتان فاصله زیادی وجود دارد که می‌تواند جایگاه یک قمر دیگر بوده باشد. با این حال شواهد مستقلی وجود ندارد که وجود این قمر را تایید کند.