با وزنی حدود 420 هزار کیلوگرم، این اقامتگاه فضایی در ارتفاع حدود چهارصد کیلومتری سطح زمین در یکی از پایین‌ترین مدارهای ممکن مستقر شده که امکان مشاهده‌ی آن با چشم غیرمسلح را نیز فراهم می‌کند.
طول ابتدا تا انتهای ایستگاه فضایی بین‌المللی، 108.8 متر است، یعنی اندکی کمتر از ابعاد زمین فوتبال آمریکایی. در مقام مقایسه، بویینگ 737 حدود 74 متر، شاتل فضایی 54 متر، ایستگاه فضایی سابق روسیه (میر) 31 متر و زیردریایی‌های کلاس «تایفون» روسیه 175 متر طول دارند. بیشتر طول ایستگاه، ناشی از هشت صفحه‌ی خورشیدی است که انرژی ایستگاه را تامین می‌کنند. این صفحات خورشیدی، روی هم رفته حدود 0.4 هکتار مساحت دارند.
فضای زندگی ایستگاه، معادل یک خانه‌ی 6 اتاق خوابه‌ی زمینی است و یک اتاق ورزش، دو دست‌شویی و یک اتاق دید 360 درجه، از دیگر فضاهای ایستگاه به شمار می‌روند. ایستگاه فضایی بین‌المللی طی بیش از پانزده سالی که از عمرش می‌گذرد، مسیری بیش از 2.4 میلیارد کیلومتر را طی کرده و بیش از دویست نفر در آن اقامت کرده‌اند.
ایستگاه فضایی بین‌المللی هنوز هم بهترین آزمایشگاه فضایی ما به شمار می‌رود و همچنان قرار است تحقیقات فراوانی در ارتباط با امکان حیات در فضا، در آن انجام بگیرد.مدت‌ها این پرسش مطرح بود که آیا نگه داشتن فناوری دهه 1990 در فضا- که نگه‌داری و بهره‌برداری از آن، سالیانه میلیاردها دلار هزینه دارد- مقرون به صرفه است یا نه. پیش‌تر، ایلالت متحده رای به بازنشستگی این ایستگاه در سال 2016 داده بود، اما اخیرا ناسا و آژانس فضایی روسیه بر سر در مدار ماندن ایستگاه تا سال 2024 توافق کرده‌اند.