یکی از چالش‌های نظری در عرصه فضایی کشور، نحوه تفسیر توسعه فضایی در میان صاحبنظران است. محمدحسن انتظاری معاون سازمان پژوهشهای علمی و صنعتی ایران معتقد است فعالیت‌های فناوری فضایی در حوزه راهبردی تعریف می‌شود همان‌گونه که در صنعت چشم انداز بیست ساله کشور نیز به این نکته تأکید شده است. وی توسعه فضایی را چندان در گرو کاربردها ندانسته و در این رابطه می‌گوید: «اگرچه برخی از افراد تلاش می کنند که این فعالیت را در حوزه کاربردی تعریف کنند اما اصل تکنولوژی در حوزه راهبردی است و این توسعه عمدتا در حوزه فناوری‌های ماهواره و پرتاب آن قرار می‌گیرد.»
مدیر وقت پروژه ماهواره مصباح در گفتگو با خبرنگار اسپاش همچنین می‌گوید: «سه حوزه ساخت ماهواره، پرتاب و کنترل(قرار دادن ماهواره در مدار) به عنوان شاخص‌های کلان توسعه فضایی محسوب می‌شوند به عبارتی در زمان ساخت ماهواره‌های کوچک، بزرگ یا متوسط، سنجشی، مخابراتی همچنین در زمان پرتاب ماهواره در ارتفاعات مختلف این شاخص‌ها جزو مسائل کلان قضیه هستند.»
انتظاری خاطرنشان کرد: «البته در حوزه کاربردی ما می‌توانیم شاخص‌های دیگری مانند بهره‌برداری از ماهواره‌های سنجشی یا سرویس‌های مخابراتی ماهواره‌ای داشته باشیم.»
انتظاری در حالی بر حوزه راهبرد در توسعه فضایی کشور تاکید دارد که در گذشته نیز چنین نگاهی بر بخش فضایی حاکم بود و بسیاری از کارشناسان اسناد بالادستی کشور از جمله سند توسعه هوافضا را نشات گرفته از این دیدگاه می‌دانند. با تکیه بر این دیدگاه بود که تلاش‌ها برای ساخت ماهواره و ماهواره‌بر با تکیه بر فناوری بومی ایران را به باشگاه فضایی جهان وارد کرد. اما در دیدگاه دیگر که در دولت یازدهم و در دوران آغازین عصر فضایی ایران طرفداران بیشتری دارد، به فناوری فضایی از جنبه کاربردی آن بیشتر بها داده می‌شود و اعتقاد بر این هست که حضور فناوری فضایی در زندگی مردم می‌بایست ملموس باشد حتی اگر نیاز به تهیه خدمات فضایی از طریق کشورهای صاحب فناوری باشد.