باتری‌های الماس می‌توانند انرژی مورد نیاز کاوشگرهای فضایی را برای ۱۰۰ سال تامین کنند
محققان موسسه ملی علوم مواد (National Institute of Materials Science) ژاپن می‌گویند با بهره‌گیری از باتری‌های الماس می‌توان برق مورد نیاز کاوشگرهای فضایی یا تجهیزات معادن را به‌مدت ۱۰۰ سال تامین کرد. این باتری‌ها از الماس‌های ساخته‌شده توسط بشر استفاده می‌کنند و زمانی که در میدان رادیواکتیو قرار بگیرند، نیروی برق تولید خواهند کرد. بااین‌وجود، اگر با نگهداری این باتری‌ها در آلومینیوم یا ورق‌های فلزی بتوان رادیواکتیویته آن‌ها را کنترل یا مسدود کرد، امکان تولید برق از چنین باتری‌هایی فراهم می‌شود.
الماس به‌عنوان یک ابزار صنعتی استفاده‌های گسترده‌ای دارد و این ماده حتی می‌تواند به یک عنصر نیمه‌رسانا هم تبدیل شود. در واقع با اتصال یک رشته الماس نازک به پایه یک الماس برای تولید برق، می‌توان یک دیود پیوندی PN تولید کرد که یکی از ساده‌ترین دستگاه‌های نیمه‌هادی به‌شمار می‌رود. باتری‌های الماس یا باتری‌های بتاولتائیک (Betavoltaic) تا زمانی که در میدان‌های رادیواکتیو قرار گرفته باشند، با دریافت ذرات بتا از ایزوتوپ‌هایی مانند کربن-۱۴ و نیکل-۶۳ قادر به تولید برق هستند. این باتری‌ها عمر بسیار زیادی دارند، چرا که کربن-۱۴ و نیکل-۶۳ به‌ترتیب ۵۷۰۰ و ۱۰۰ سال طول می‌کشد تا فاسد شوند.
از سویی، باتری‌های هسته‌ای از گرمای پلوتونیوم استفاده می‌کنند و در کاوشگرهای فضایی نصب می‌شوند. هرچند این باتری‌ها برق نسبتا زیادی تولید می‌کنند، اما استفاده از پلوتونیوم بسیار دشوار است. در مقابل باتری‌های الماس علاوه‌بر اینکه مقاومت بیشتری در برابر گرما دارند، از ساختار ساده‌تری برخوردار هستند.