اخترشناسان با استفاده از پدیده‌ای به‌نام اثر سونیائف زلدوویچ (Sunyaev-Zeldovich) دریافته‌اند تار کیهانی و نوارهای گاز و غبار فضایی که کهکشان‌ها را به‌هم پیوند می‌دهند نسبت به ۸ میلیارد سال پیش ۳ برابر گرم‌تر شده‌اند. ریو ماکیا (Ryu Makiya)، محقق مؤسسه فیزیک و ریاضیات کاولی (Kavli IPMU) ژاپن، دراین‌باره می‌گوید: «با ترکیب جدیدترین اطلاعات با یک مدل تئوری پیشرفته توانستیم نحوه تکامل دمای گیتی و ارتباط آن با شکل‌گیری یک ساختار بزرگ را در هستی مشخص کنیم.»
امروزه پژواک مه‌بانگ (BigBang) را می‌توان به‌صورت تابش زمینه کیهانی مشاهده کرد. میلیاردها سال پیش این تابش الکترومغناطیسی با الکترون‌های داغ درون نوارها روبه‌رو شد، انرژی را جمع کرد و گاز نمایان گردید. میزان بروز این اثر بستگی به فشار حرارتی دارد که توسط دمای الکترون‌ها تعیین می‌شود. با تعیین دمای اثر سونیائف زلدوویچ می‌توان فشار حرارتی درون گاز را متوجه شد.
جزئیات تابش زمینه کیهانی توسط تلسکوپ فضایی پلانک (Planck) آژانس فضایی اروپا (ESA) به‌دست آمده و رصد کهکشان‌ها به‌کمک رصدخانه SDSS (سرواژه Sloan Digital Sky Survey) در آمریکا انجام می‌گیرد. اخترشناسان با ترکیب این داده‌ها توانسته‌اند به جزئیات گرمایش بین کهکشانی پی ببرند. این تیم متوجه شد که میانگین دمای الکترون در این نوارها از ۷۰۰ هزار کلوین در نزدیک به ۸ میلیارد سال پیش به تقریباً ۲ میلیون کلوین رسیده است. این گرما نتیجه ورود جریان گاز به این نوارهاست که درون ساختارهای در حال فروپاشی گرم می‌شوند و با گذر زمان دمای این نوارها همچنان افزایش پیدا می‌کند.
از تار کیهانی به‌عنوان مواد متصل به اولین کهکشان‌ها در جهان مطرح می‌شود و با گذر زمان تأثیر گرانشی آن برجسته‌تر گردید و گازهای بیشتری را وارد کرد. یی کوان چیانگ (Yi-Kuan Chiang)، محقق دانشگاه ایالتی اوهایو (Ohio State University) آمریکا، اظهار می‌کند: «با تکامل گیتی، گرانش، ماده تاریک و گاز موجود در فضا را با هم به‌سمت کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی می‌کشد. این کشش به‌اندازه‌ای شدید است که گازهای بیشتری گرم می‌شوند.»