در روز ۷ اوت (۱۶ مرداد) یک سنگ فضایی به سیاره مشتری (Jupiter) برخورد کرد که سبب تولید یک پرتو نور گردید و توسط یک ستاره‌شناس آماتور در تگزاس مشاهده شد. اکنون نزدیک به دو ماه پس از این حادثه، ستاره‌شناسان توانسته‌اند طرحی از این مهاجم کیهانی ترسیم کنند.
بنابر تحلیل‌های انجام‌شده توسط دانشمندان در دانشگاه فلوریدا (University of Florida)، این برخوردگر احتمالاً ۱۲ تا ۱۶ متر پهنا و نزدیک به ۴۵۰ تن جرم داشته است. بنابراین، چگالی این شیء مشابه چگالی شهاب‌سنگ‌های سنگی-فلزی پرجرم است که نشان می‌دهد برخوردگر مورد بحث، یک سیارک بوده است و نه یک دنباله‌دار.
این سیارک نزدیک به ۸۰ کیلومتر بالای ابرهای مشتری متلاشی شد و میزان انرژی معادل ۲۴۰ کیلوتن تن‌ان‌تی آزاد کرد. گفتنی است تاریخی‌ترین برخورد با مشتری، مربوط به دنباله‌داری با نام شومِیکر-لِوی۹ (Shoemaker-Levy 9) بوده که در سال ۱۹۹۴ اتفاق افتاد.
یکی از پژوهشگران دانشگاه باسک (University of Basque) در اسپانیا نیز داده‌های مربوط به این برخورد را تحلیل کرده و به نتایج مشابهی از لحاظ اندازه و جرم سیارک رسیده است. به نظر وی، رویداد ماه اوت احتمالاً دومین رخداد درخشان از مجموعه شش برخورد با مشتری از سال ۲۰۱۰ بوده است. او می‌گوید: «بیشتر این اشیاء بدون اینکه توسط مشاهده‌گران رصد شوند، به مشتری برخورد می‌کنند. ولی ما اکنون برآورد می‌کنیم که همه‌ساله، ۲۰ تا ۶۰ شیء با این سیاره برخورد می‌نمایند. البته به دلیل اندازه بزرگ مشتری و میدان گرانشی قوی آن، این نرخ برخورد ده هزار برابر بیشتر از نرخ برخورد اشیاء مشابه با زمین است.»
گفته می‌شود جامعه ستاره‌شناسان توجه زیادی به این رویداد داشته و شمار مشاهده‌گران و نیز حجم داده‌های درحال پردازش، به‌سرعت رو به فزونی می‌باشند.