شناسایی پل‌های در حال سقوط را می‌توان یکی از بزرگترین عملیات‌های دانشمندان در جهت نجات جان بشر دانست زیرا اگر مقامات زودتر از این حادثه خبردار شوند می‌توانند جلوی خسارات و تلفات بسیاری را بگیرند. در همین راستا پژوهشگران اخیراً توانسته‌اند با ترکیب داده‌های نسل جدید ماهواره‌ها با یک الگوریتم پیچیده، سامانه‌ای نظارتی را توسعه دهند که لغزش‌های کوچک زیربناهای ساختمان‌ها و پل‌ها را شناسایی می‌کند.
پژوهشگران دانشگاه بث (University of Bath) انگلستان با همکاری پژوهشگران آزمایشگاه پیشرانش جت (Jet Propulsion Laboratory) ناسا این سامانه هشدار دهنده اولیه مبتنی بر ماهواره (satellite-based early warning system) را ایجاد کرده‌اند که می‌تواند حرکت‌های کوچکی را که در پل‌ها رخ می‌دهد شناسایی کند؛ حرکت‌هایی که ممکن است سبب سقوط پل‌ها گردد.
طی این مطالعه٬ پژوهشگران٬ سامانه مذکور را با بررسی تصاویر ماهواره‌ای که طی ۱۵ سال از پل موراندی (Morandi) در شهر جنوا (Genoa) ایتالیا به دست آمده بود توسعه دادند؛ پلی که بخشی از آن در ماه اوت سال ۲۰۱۸ سقوط کرد و ۴۳ نفر کشته شدند. پل بزرگ موراندی بیش از یک کیلومتر طول و ۹۰ متر ارتفاع داشته و در دهه ۶۰ میلادی ساخته شد و در سال ۲۰۱۶ نیز تعمیراتی روی آن انجام گرفت.
دکتر جورجیا گاردینا (Giorgia Giardina)، مدرس دانشکده معماری و مهندسی دانشگاه بث، گفت: «با استفاده از اطلاعات ماهواره‌ای و یک مدل ریاضی ما توانستیم سامانه هشدار دهنده‌ای را توسعه دهیم که می‌تواند نشانه‌های اولیه سقوط یا تغییر شکل بنا را شناسایی کند.» همچنین پیترو میلیلو (Pietro Milillo)، نویسنده ارشد این مطالعه از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، گفت: «این سامانه بسیار پیشرفته است و با کمک آن ما می‌توانیم تغییرات در تغییر شکل زمین زیربناها را با دقت اندازه‌گیری نماییم. پیش از این ما نمی‌توانستیم سقوط بناها را پیش‌بینی کنیم زیرا روش‌های ارزیابی استاندارد در آن زمان در دسترس نبودند اما اکنون با این سامانه دیگر جای نگرانی نیست.»
پژوهشگران طی این مطالعه از ترکیب داده‌های ماهواره‌هایی مانند کاسمو-اسکای‌مد (COSMO-SkyMed)، آژانس فضایی ایتالیا (ASI) و ماهواره‌های سنتینل -۱ای (Sentinel-۱a) و سنتینل -۱بی (Sentinel-۱ b) آژانس فضایی اروپا (ESA) نیز به منظور بررسی دقیق داده‌ها استفاده کردند. کاسمو-اسکای‌مد یک ماهواره سنجش از دور با قدرت تفکیک مکانی بالا است که تصاویر این ماهواره دارای پوشش در سراسر جهان و به طور خاص منطقه مدیترانه است. این ماهواره که دارای باس ماهواره‌ای از نوع پرایما (Prima Bus) می‌باشد وزنی معادل ۱۹۰۰ کیلوگرم داشته و در فاصله ۶۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفته است. سنتینل -۱ای و سنتینل -۱بی نیز ماهواره‌هایی سنجش از دور و متعلق به یک مأموریت فضایی هستند که سرمایه‌گذاری آن توسط اتحادیه اروپا و امور اجرایی آن توسط آژانس فضایی اروپا در قالب برنامه کوپرنیک (Copernicus Programme) انجام شده است. این ماهواره‌ها نیز دارای باس ماهواره‌ای از نوع پرایما (Prima Bus) هستند و در فاصله ۷۰۰ کیلومتری از سطح زمین قرار دارند.
