تعیین موقعیت در فضا آن هم نسبت به دیگر اجرام آسمانی کار ساده‌ای است. خوشبختانه ستاره‌ها موقعیت ثابتی در آسمان دارند و فضاپیماها می‌توانند با اتصال یک خط فرضی از ستاره‌ها به دیگر اجرام آسمانی و موقعیت خودشان، محل دقیق حضورشان را مشخص نمایند.
اما این کار زحمت زیادی دارد. اینجا روی زمین بشر سال‌هاست که از این دردسرها راحت شده و حالا برای اینکه بداند دقیقا در کدام نقطه از زمین حضور دارد (آن هم با اختلاف تنها چند متر) از جی‌پی‌اس استفاده می‌کند. در واقع ما با ایجاد ستاره‌های ثابت مخصوص به خودمان (یعنی همان ماهواره‌هایی که در مدار پایینی زمین قرار دارند) به صورت مستمر سیگنال‌‌هایی را از آن‌ها دریافت می‌کنیم و امکان تشخیص موقعیت را برای وسایل الکترونیکی مورد استفاده‌مان فراهم می‌نماییم.
البته فضانوردان نمی‌توانند موبایل‌های خود را به فضا ببرند. از طرفی این دستگاه‌ها طوری کالیبره شده‌اند که سیگنال‌ها را از ماهواره‌های موجود در مدار زمین بگیرند و محاسبات لازم را بر اساس موقعیت آن‌ها انجام دهند. زمانی که طول می‌کشد تا یک سیگنال از این ماهواره‌ها به زمین برسد کسری از ثانیه است در حالی که روی سطح ماه این زمان به یک و نیم ثانیه افزایش می‌یابد. این رقم شاید درنگاه نخست چندان زیاد به نظر نرسد اما بر نحوه ساخت سامانه‌های دریافت کننده سیگنال اثر می‌گذارد.
با در نظر داشتن همین مسئله تیمی از محققان ناسا مشغول توسعه نوعی کامپیوتر مسیریابی جدید هستند که از یک آنتن قدرتمند و ساعت بسیار دقیق بهره می‌گیرد و برتری‌های زیادی نسبت به سامانه جی‌پی‌اس فضایی نَوکیوب (NavCube) دارد. در واقع محققان ناسا می‌خواهند به جای تکیه بر شبکه سامانه‌های اندازه‌گیری زمینی و ماهواره‌ای این سازمان (که داده‌ها را با فضاپیما تبادل می‌کند و پهنای باند و انرژی بسیار ارزشمند آن را مصرف می‌نماید) از جی‌پی‌اس در ماموریت‌های خود استفاده کنند.
ناسا ابراز امیدواری کرده که سخت‌افزار لونر نَوکیوب (lunar NavCube) را تا پایان امسال بسازد و بعد در یکی از پروازها به ماه آن را آزمایش کند.