چین یک ماهواره ارتباطاتی برای پخش تلویزیونی به فضا فرستاد

چین یک ماهواره ارتباطاتی را به‌وسیله ماهواره‌بر لانگ مارچ-۳بی/ای (Long March-3B/E) به فضا پرتاب کرد. طی این عملیات که روز پنجشنبه ۹سپتامبر (۱۸شهریور) ساعت ۱۱:۵۰ به‌وقت گرینویچ از پایگاه فضایی ژیچانگ (Xichang) در جنوب غربی چین انجام شد، ماهواره چایناست-۹بی (ChinaSat-9B) در مدار ژئو قرار گرفت. این ماهواره را آکادمی فناوری فضایی چین (China Academy of Space Technology) ساخته است و شرکت چاینا ست‌کام (China SatCom) چین آن را اپراتوری می‌کند.

چایناست-۹بی که از آن با نام ژانگ‌ژینگ-۹بی (Zhongxing-9B) نیز یاد می‌شود، مجهز به ۱۸ ترانسپاندر ۳۶ مگاهرتز و ۴ ترانسپاندر ۵۴ مگاهرتز در باند Ku است که برای ارائه خدمات پخش رادیویی و تلویزیونی و سایر برنامه‌های چندرسانه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند. این ماهواره با بهره‌گیری از یک ترانسپاندر مخصوص ۵۴ مگاهرتز از پخش برنامه‌هایی با کیفیت 4K و 8K پشتیبانی می‌کند. از چایناست-۹بی برای ارائه خدمات ارتباطی به‌منظور پشتیبانی از عملیات‌های نجات اضطراری و امدادرسانی در هنگام بلایا نیز استفاده خواهد شد.

ماهواره مذکور که از باس ماهواره‌ای DFH-4 بهره می‌برد، دارای ۵۱۰۰ کیلوگرم وزن بوده و ۱۵ سال عمر طراحی دارد. گفتنی است ماهواره چایناست-۹آ در سال ۲۰۱۷ به فضا پرتاب شد، اما ماموریت آن به‌دلیل ایجاد مشکل و قرارگیری در مدار اشتباه شکست خورد و اکنون چایناست-۹بی جایگزین این ماهواره شده است.

لانگ‌مارچ-۳بی/ای نسخه پیشرفته لانگ مارچ-۳بی بوده که پس از بازنشسته شدن این ماهواره‌بر، جایگزین آن شده است. لانگ‌مارچ-۳بی/ای با وزنی بالغ بر ۴۵۸ تن، می‌تواند ۱۱.۲ تن محموله را به مدار لئو و ۵.۱ تن محموله را به مدار انتقالی زمین‌ثابت (GTO) حمل کند. ماهواره‌بر مورد بحث دارای طول کلی ۵۶.۳ متر بوده، قطر مراحل اول و دوم آن ۳.۳۵ متر و قطر مرحله سوم آن نیز ۳ متر است.

لانگ مارچ-۳بی یک ماهواره‌بر سه مرحله‌ای است که قابلیت چهار مرحله‌ای شدن را نیز دارد و آکادمی فناوری حامل‌های فضایی چین (China Academy of Launch Vehicle Technology) آن را ساخته است. ماهواره‌بر مذکور نخستین بار در سال ۱۹۹۶ به فضا پرتاب شد و با احتساب این عملیات تاکنون ۷۸ ماموریت را به‌انجام رسانده که در ۴ مورد ناموفق عمل کرده است. لانگ مارچ-۳بی از دی متیل هیدرازین نامتقارن (UDMH) و دی‌نیتروژن تتراکسید (Dinitrogen tetroxide) به‌عنوان سوخت بهره می‌برد و هر عملیات پرتاب آن ۵۰ تا ۷۰ میلیون دلار هزینه دربردارد.