سازمان تحقیقات فضایی هند (ISRO) اعلام کرد ارتباطش را با فرودگر ویکرام (Vikram) از دست داده است؛ در نتیجه مأموریت فضایی این کشور جهت فرود کاوشگر در نزدیکی قطب کشف نشده جنوب ماه نافرجام ماند. در صورت فرود موفقیت‌آمیز ویکرام، هند تبدیل به چهارمین کشوری می‌شد که روی تنها قمر زمین یک کاوشگر فرود می‌آورد.
تصویری از ویکرام که در روز جمعه ۶ سپتامبر (۱۵ شهریور) و پیش از اقدام به فرود ثبت شده است
کایلاساوادیوو سیوان (Kailasavadivoo Sivan)، مدیر سازمان تحقیقات فضایی هند، در ساعت ۱:۱۸ بامداد شنبه، طی اعلانیه‌ای از قطع ارتباط با این فرودگر خبر داد. طبق اظهارات وی، عملکرد معمول ویکرام تا ارتفاع ۲.۱ کیلومتری مشاهده و سپس، ارتباط آن با ایستگاه زمینی قطع شد.
مقایسه خط سیر فرود برنامه‌ریزی شده ویکرام با داده‌های دورسنجی
تصویری از نارندرا مودی پس از اعلام خبر ناکامی در فرود ویکرام
این فرودگر که به افتخار پدر برنامه فضایی هندی دکتر ویکرام سراباهی (Vikram Sarabhai)٬ ویکرام نامگذاری شده، شامل یک خودروی ماه‌نورد کوچک خودکار می‌شد که قرار بود به مطالعه ترکیب کانی‌شناسی و عناصر سطح ماه بپردازد. فرودگر مذکور چند روز پیش طی یک مانور از بخش بالایی مدار، جایی که از زمان شروع مأموریت ( ۲۲ ژوئیه) در آنجا قرار داشت، جدا شده بود.
فرودگر ویکرام طی مأموریتی به نام چاندرایان ۲ (Chandrayaan 2) به فضا ارسال شد. چاندرایان ۲ دومین مأموریت آژانس فضایی هند به ماه است و هدف آن مطالعه عناصر اولیه و سیرتکامل ماه می‌باشد. این مأموریت دارای سه بخش اصلی است که شامل یک فرودگر، یک سطح‌نشین و یک سطح‌نورد می‌شوند. هرکدام ازاین بخش‌ها دارای مأموریت و تجهیزات مخصوص خودشان هستند. پرتاب فضاپیمای چانداریان ۲ از پایگاه فضایی ساتیش داوان و توسط حامل فضایی جی‌اس‌ال‌وی ۳ (GSLV_III) انجام گرفت.
چاندرایان ۲ ادامه برنامه تحقیقات هند در کره ماه است که از اکتبر سال ۲۰۰۸ توسط چاندرایان ۱ آغاز گردید. این دستگاه ۳۱۲ روز در مدار ماه کار می‌کرد و همچنین یک کاوشگر را به سطح آن فرستاد. در ابتدا تصور می‌شد که مأموریت جدید با مشارکت روسیه انجام گیرد؛ این کشور قرار بود مسئولیت ساخت بخش فرود را برعهده داشته باشد؛ اما مسئولان سازمان فضایی هند در سال ۲۰۱۳ تصمیم گرفتند تمام اجزای سفینه٬ هندی باشد.