تشکیل منظومه شمسی از ۴.۶ میلیارد سال پیش و با رمبش گرانشی بخش کوچکی از ابرهای مولکولی آغاز شد. بیشتر حجم سقوط‌کرده در مرکز جمع شد و خورشید را شکل داد؛ بقیه آن در دیسک پیش‌سیاره‌ای پخش شد و سیاره‌ها، قمرها، سیارک‌ها و سایر اجرام کوچک منظومه شمسی را به وجود آورد.
رمبش گرانشی به فرو ریختن یک جسم به درون بر اثر گرانش خودش گفته می‌شود. این نظریه تاییدشده در خصوص تشکیل منظومه شمسی است و حال در ادامه مطلب درباره سرنوشت این منظومه خواهید خواند.
محسن منتظری، ستاره‌شناس، در این رابطه می‌گوید: «در هنگام مرگ خورشید، سیاره‌های بیرونی به حیات خود ادامه می‌دهند تا زمانی که این ستاره به کوتوله سفید و سپس به یک نقطه چگال تبدیل شود. در این زمان سیاره‌ها به مرور زمان از یکدیگر و خورشید فاصله می‌گیرند. سرنوشت سیاره‌های زهره و عطارد مانند زمین است و طی پنج میلیارد سال آینده، این سه سیاره به مرور جذب خورشید می‌شوند.»
وی ادامه می‌دهد: «مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون سرنوشت متفاوتی دارند. مریخ طی پنج میلیارد سال آینده در ناحیه مطلوبی برای حیات بشریت قرار می‌گیرد، اما به دلیل نبود جو در این سیاره امکان حیات وجود ندارد. محیط سیاره مریخ در آن زمان به شدت تحت تاثیر امواج ماورای بنفش خورشید قرار می‌گیرد و حتی اگر دمای سیاره به حد مطلوبی برسد به دلیل نبود جو در مریخ، امکان مستقر شدن بشر در آن سیاره وجود ندارد.»
حیات بشر با سفر به مریخ نجات می‌یابد؟
او معتقد است با توجه به این مسئله اگر انسان‌ها بتوانند به سیاره مریخ سفر کنند و تغییراتی را روی سطح آن انجام دهند تا مستعد حیات شود، ممکن است تا پنج میلیارد سال آینده این سیاره گزینه‌ای برای تداوم حیات محسوب شود.
در همین رابطه بخوانید: سرنوشت اجساد فضانوردان در فضا چیست؟
منتظری در رابطه با سرنوشت کمربند حیات اظهار دارد: «پس از مرگ خورشید کمربند حیات از مریخ می‌گذرد و در آن زمان اقمار مشتری نیز تنها چند هزار سال برای زندگی مناسب خواهند بود؛ در واقع تابش غول خورشید به قدری افزایش می‌یابد که کمربند حیات به سیاره زحل می‌رسد.»
وی ادامه می‌دهد: «در این زمان سیاره‌های بیرونی به حیات خود ادامه می‌دهند تا زمانی که خورشید به کوتوله سفید تبدیل گردد. سپس هنگامی که این ستاره تبدیل به یک نقطه چگال می‌شود به مرور زمان مدار سیاره‌های بیرونی از یکدیگر و خورشید فاصله می‌گیرند.»
به گفته او با ادامه یافتن این روند سیاره‌ها به لبه‌های منظومه شمسی رسیده و در نهایت از آن خارج می‌شوند و به صورت سیاره‌های سرگردان در فضای میان ستاره‌ای حرکت می‌کنند. خورشید در نهایت به کوتوله سیاه تبدیل می‌شود و سپس به همراه سایر سیاره‌های سرگردان و ستارگان اطراف خود جذب سیاهچاله مرکزی کهکشان می‌شود. در این هنگام فرآیند ادغام کهکشان‌های خوشه محلی آغاز می‌شود.
منتظری می‌گوید: «هنگامی که فرآیند ادغام کهکشان‌ها آغاز می‌شود، کهکشان راه شیری با کهکشان آندرومدا (Andromeda) و ۱۷ کهکشان موجود در خوشه کهکشانی محلی (Local Group) ادغام شده و سپس تمام آن‌ها در یک ابرسیاهچاله تجمیع می‌گردند. در نهایت کهکشان‌ها در سیاهچاله هضم و جهانی بدون نور تشکیل می‌شود که در این جهان ستارگان جذب سیاهچاله‌ها شده است. این شرایط تقریبا سرنوشت کل جهان محسوب می‌شود.»
آخه این چرندیات چیه ۵ میلیارد سال دیگه رو از الان میدونن چی میشه واسه برنامه ۵ سال آینده تو گل موندن
خدا فکر همش را کرده زیاد فکر نکنید. اگه قرار تو مریخ انسان زندگی کنه باز شرایط را خدا مساعد میکنه
یه سوال دارم. توی این سایت چی کار میکنی شما؟ اشتباه نیومدی؟
واقعا دمت گرم گل گفتی خدا خودش بهتر میدونه. درضمن من تعجب می‌کنم هی میگن خورشید فلان روز از بین میره عجب احمق هایی هستن مگه قرآن نمیگه خورشید در روز قیامت خاموش میشه ستاره ها میوفتن کوهها به حرکت در میان. پس اینا چی میگن دیگه قیامت رو هم هیچ پیغمبر و امامی نمیدونه وای به حال اینا فقط خود خدای رحمان میدونه
دقیقا ستاره ها میوفته کجا؟
البته حرفتان را تا جایی قبول دارم کسی که اینها را خلق کرده توانایی از بین بردنشان هم داره
نمیدونید که همون خاموش شدن خورشید همون قیامت که ادیان آسمانی گفته اند کسانی که قیامت را باور نداشتند خودشون قیامت را از طریق علم دارن بیان می‌کنند جالب نیست