محققان طی پژوهشی، از احتمال نقش مگنتوسفر (مغناطیس‌سپهر) زمین در شکل‌گیری آب روی ماه سخن گفته‌اند. مگنتوسفر به منطقه مغناطیسی پیرامون یک جرم فضایی اطلاق می‌شود. اخترشناسان به‌دنبال حل معمای وجود یک روکش یخ در ماه هستند که یکی از آن‌ها می‌تواند مربوط به میدان مغناطیسی زمین باشد.
پژوهشگران برای محاسبه میزان رطوبت موجود در سطح ماه، یک شکل پویاتر از تولید آن را ارائه کرده‌اند که شامل باران ثابت پروتونی به‌وسیله باد خورشیدی می‌شود. یون‌های هیدروژن با اکسیدهای معدنی در گرد و غبار و سنگ‌های ماه برخورد می‌کنند که جدایی پیوندهای شیمیایی آن‌ها را درپی دارد. در ادامه آن‌ها یک پیوند موقت و نه‌چندان مستحکم با اکسیژن شکل می‌دهند.
فرضیه جدید محققان چندان دور از تصور نیست، چرا که از زمین هم به‌لطف یک حباب مغناطیسی در اطرافش در برابر یون‌های خورشیدی محافظت می‌شود. این نیروی میدانی نه‌تنها ما را احاطه کرده، بلکه به‌علت هجوم خورشید به قطرات شبیه اشک تبدیل شده است.
قمر زمین برای چندین روز در هر ماه از این مگنتوسفر عبور می‌کند و از آن در برابر باران پروتون خورشیدی محافظت می‌شود. محققان برای پژوهش خود از تجهیزات مختلف جهت مشخص کردن این زمان دقیق استفاده کرده‌اند که البته در نهایت تفاوت قابل ملاحظه‌ای در بازه زمانی ۳ تا ۵ روزه به‌چشم نخورد. این پژوهش می‌تواند فرضیه مربوط به باد خورشیدی را زیر سؤال ببرد و نشان دهد منابع دیگری مانند میدان مغناطیسی زمین عامل پر کردن آب روی سطح ماه را هستند.
پژوهش‌های گذشته نشان داده‌اند یک صفحه از پلاسما مربوط به مگنتوسفر می‌تواند مقدار یون هیدروژن یکسان با باد خورشیدی به‌خصوص در قطب‌های ماه داشته باشد. اکسیژن هم می‌تواند از بخش بالایی قطب زمین به ماه برسید. اطلاع از چرخه آب روی ماه می‌تواند به درک بهتر ارتباط میان زمین و ماه کمک کند.