استارت‌آپ استرالیایی اسکای اند اسپیس (Sky and Space Global) توانست با موفقیت صوت، متن و تصویر را به سه ماهواره‌ی مکعبی آزمایشی خود مخابره کرده و راه را برای عملیاتی کردن منظومه‌ی ماهوارهای خود متشکل از 200 ماهواره تا قبل از سال 2020 هموار کند. این آزمایش اسکای اند اسپیس را تبدیل به نخستین شرکتی کرد که موفق شده است از مخابرات فراهم شده توسط نانوماهواره‌ها برای برقراری یک تماس صوتی استفاده کند.
طبق پیش‌بینی این شرکت، هزینه‌ی کلی منظومه‌ی ماهوارهای شامل ساخت و پرتاب بیش از 160 میلیون دلار تخمین زده شده است. البته اسکای اند اسپیس تابحال 16 میلیون دلار از این بودجه را تامین کرده و هنوز به تصمیم‌گیری نهایی برای نحوه‌ی تامین 150 میلیون دلار باقیمانده نرسیده است. ماهواره‌های این منظومه حول خط استوا در مدار LEO گردش خواهند کرد و خدمات مخابراتی آزمایش‌شده را به همراه اینترنت اشیاء فراهم می‌کنند.
طبق گفته‌ی میر معلم (Meir Moalem)، مدیر اسکای اند اسپیس سه ماهواره‌ی مکعبی آزمایشی این شرکت که در ماه ژوئن سال جاری بوسیله‌ی راکت PSLV متعلق به ایسرو به فضا ارسال شدند قبل از آزمایش محموله‌ها، ابتدا زیرسیستم‌های خود، ارتباطات بین‌ماهواره‌ای در باند S و تله‌متری بین ماهواره و ایستگاه زمینی را آزمایش کردند. وی افزود: «اگرچه خدمات صوتی با موفقیت آزمایش شدند اما فعلا با سه ماهواره‌ی فعال امکان تجاری‌سازی آن وجود ندارد و نخستین مشتریان ما می‌توانند از این سه ماهواره برای انتقال داده و کاربردهای در زمینه‌ی اینترنت اشیاء استفاده کنند.»
اسکای اند اسپیس برای ساخت ماهواره‌های منظومه‌اش با شرکت دانمارکی گام اسپیس (GomSpace) و برای پرتاب آنها بر روی حامل فضایی LauncherOne با ویرجین اوربیت (Virgin Orbit) از زیرمجموعه‌های ویرجین گلکتیک به توافق رسیده است. معلم می‌گوید این شرکت انتظار دارد که نخستین گروه از ماهواره‌های خود را در سه ماهه‌ی آخر 2018 و بخش اعظم آنها را در سال 2019 به فضا ارسال کند و تا پایان سال 2020 همه‌ی ماهواره‌های این منظومه به فضا پرتاب شده باشند.
ماهواره‌های اسکای اند اسپیس در فاصله‌ی 700 تا 760 کیلومتری سطح زمین گردش خواهند کرد و هرکدام طول عمری بین 5 تا 7 سال خواهند داشت. به گفته‌ی معلم این شرکت قصد دارد پس از گذشت 4 سال، هر ساله 25 درصد از ماهواره‌ها را جایگزین کند. هر ماهواره به یک رانشگر مجهز خواهد بود تا پس از پایان ماموریت فاصله‌اش از زمین را به 360 تا 400 کیلومتر کاهش دهد. پس از آن ادامه‌ی روند نابودی ماهواره به عهده‌ی اتمسفر زمین است؛ چیزی شبیه به اتفاقی که برای شهابسنگها می‌افتد.