اخترشناسان از دیرباز می‌دانند که درخشان‌ترین قسمت کهکشان راه شیری، دیسک پنکیک‌مانندی از ستاره‌هایی است که خورشید را در خود جای داده است. آن‌سوی این دیسک ستاره‌ای، دیسکی از گاز قرار گرفته و هاله وسیعی از ماده تاریک که احتمالاً مملو از ذرات نامرئی می‌باشد، هر دو دیسک را احاطه نموده است. اما از آنجا که این هاله تاریک هیچ تابشی از خود بروز نمی‌دهد، اندازه‌گیری قطر آن دشوار است. اکنون اخترشناسان موفق به اندازه‌گیری این قطر و در نتیجه یافتن لبه کهکشان راه شیری شده‌اند. آلیس دیسون (Alis Deason)، از دانشگاه دورهام (Durham University) انگلستان، به‌همراه همکاران خود اندازه این قطر را ۱.۹ میلیون سال نوری با تخمین ۰.۴ میلیون سال نوری (کمتر یا بیشتر) محاسبه کردند.
آن‌ها برای این منظور اقدام به انجام شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای از نحوه تشکیل کهکشان‌های غول‌پیکری مانند راه شیری نمودند. این تیم در پژوهش خود خصوصاً به‌دنبال یافتن محل‌هایی بود که کهکشان‌هایی مثل راه شیری و آندرومدا (Andromeda)، نزدیک‌ترین کهکشان همسایه ما، در کنار هم ایجاد شده‌اند. شبیه‌سازی‌ها نشان داد که دقیقاً آن‌سوی هاله تاریک یک کهکشان غول پیکر، سرعت کهکشان‌های کوچک مجاور به‌شدت کاهش می‌یابد.
دیسن و همکارانش با استفاده از مشاهدات موجود تلسکوپ‌ها، چنین کاهش سرعتی را برای کهکشان‌های کوچک نزدیک راه شیری یافتند؛ امری که به‌گفته آن‌ها در فاصله حدوداً ۹۵۰ هزار سال نوری از مرکز کهکشان راه شیری رخ داده است و لبه کهکشان را نشان می‌دهد. مطابق یافته‌های این تیم، فاصله لبه کهکشان از مرکز آن ۳۵ بار بیشتر از فاصله خورشید تا مرکز است.