آژانس فضایی آمریکا، ناسا (NASA)، مبلغ ۷۳ میلیون دلار سرمایه‌گذاری کرده است تا طی یک پروژه موسوم به «آرکینات» (Archinaut) بتواند اجزای فضاپیماهای بزرگ را در حالی که در مدار خود در حال گردش هستند، با فناوری چاپ سه بعدی بسازد. ناسا این قرارداد را به یک شرکت استارت‌آپی به نام مِید این اسپیس (Made in Space) سپرده است.
آرکینات که به نظر ترکیبی از واژه‌های معمار (Architect) و فضانورد (Astronaut) می‌رسد٬ مأموریتی است که چندین سال در حال توسعه بوده و اکنون شرایط راه‌اندازی آن تا اواسط سال ۲۰۲۲ فراهم شده است.
مشکلی که وجود دارد این است که اگر قرار باشد یک فضاپیمای در حال پرواز در مدار، مجموعه‌ای از سلول‌های خورشیدی به طول ۱۸ متر داشته باشد، باید ۱۸ متر از این ساختار را برای نصب به فضا انتقال داد؛ ضمن اینکه نصب آن‌ها کار آسانی نیست و این موضوع کار را پیچیده‌تر می‌کند. اما راه حل آرکینات ساده است؛ اینکه مواد لازم را به فضا ببریم و و آن را در محل مناسب چاپ کنیم. با این روش هیچ مشکلی هم در انتقال مصالح و نگهداری از آن وجود ندارد و می‌توان آن‌ها را در قالب آجرهای جامد به فضا ارسال نمود.
با استفاده از این روش٬ تولید قطعات لازم برای فضاپیماها آسان شده و می‌توان چیزهایی مانند بادبان‌های خورشیدی سبک، ساختارهای پیچیده درگیرشونده و دیگر اجزای کاربردی را به راحتی در فضا تولید و نصب کرد. چیزهای زیادی وجود دارد که برای انتقال به فضا به صورت یکپارچه و بیش از حد بزرگ هستند؛ اما با بهره‌گیری از این شیوه می‌توان کل قطعه را به صورت جزء به جزء ساخت.
شرکت مِید این اسپیس در حال حاضر قراردادهای دیگری هم با ناسا دارد و قبلاً چاپ سه‌بعدی قطعات را در ایستگاه فضایی بین‌المللی به انجام رسانده است. این شرکت همچنین نشان داده که می‌تواند مواد را در یک فضای خلاء مصنوعی که کم و بیش معادل یک محیط فضایی است، چاپ کند.
در نهایت نباید انتظار داشت که مأموریت آرکینات-۱ (Archinaut One) سوار بر ماهواره‌بر الکترون (Electron) قبل از سال ۲۰۲۲ راه‌اندازی شود. آرکینات-۱ در صورت پرتاب و پس از دستیابی به یک مدار پایدار، یک پرتو پرتاب می‌کند که تا ۱۰ متر پیش می‌رود. سلول‌های خورشیدی قابل انعطاف به این پرتوها متصل شده و فرآیند چاپ سه‌بعدی بدین شکل انجام می‌گیرد. هنگامی که کار به پایان می‌رسد، یک بازوی رباتیک آن‌ها را در محل قفل می‌کند و تمیزکاری را نیز انجام می‌دهد. در نهایت، این مجموعه ۱۰ متری از سلول‌های خورشیدی٬ حدود پنج برابر قدرتی را که یک فضاپیمای با همین ابعاد دارد، تولید می‌کند. در نسخه دیگر٬ بازوی رباتیک می‌تواند ترکیب قطعات را تغییر داده و آن‌ها را مجدداً تنظیم نماید؛ سپس اتصالات را ببندد و کارهای دیگری برای ایجاد ساختارهای پیچیده‌تر انجام دهد.
به طور کلی کار تولید در فضا یک دغدغه بزرگ برای آمریکا به حساب می‌آید و با توجه به اینکه این کشور قصد حضوری دائمی در ماه و اطراف آن را دارد٬ تولید آنچه در فضا مورد نیاز است خیلی ساده‌تر از انتقال آن خواهد بود.